Beste,
Hier zijn
we weer! Klaar voor de 2de ronde?
Ik
voel me als een keeper die de bal recht op zijn doel ziet afkomen en weet dat
hij de bal zal vangen, maar hij weet niet hoe hard de bal deze keer zal
aankomen!
28 – 29 januari
2013
Nu de griepepidemie raast over ons land kon het hier ook niet
langer uitblijven. Deze week zijn
Jean-Pierre en Ewoud ook ziek geworden! En door mijn verminderde immuniteit heb
ik mijn best gedaan om ze zo veel mogelijk te ontwijken. Al is dat niet zo
eenvoudig en schreeuwt je hart om ze te verwennen en te verzorgen zoals het een vrouw en moeder
betaamt. Mijn hart krimpt ineen als ik ze hoor hoesten en dan geen knuffel kan
geven om te zeggen het komt gauw weer beter…ik kan enkel zeggen:” Zorg goed
voor jezelf!” nu moet ik ook even aan mezelf denken en zorgen dat deze 2de
chemo door kan gaan, zodat er geen uitstel komt. Mijn witte bloedlichaampjes
zijn maar net voldoende om door te gaan, dus laat ons hopen dat het zo blijft!
Ik ben blij dat we nu ook weer voldoende “hulplijnen” hebben om ons gezin
draaiende te houden in deze tijd. Bedankt Moeke, Griet, Bert, en nog zovele
vrienden en familie die ons ongevraagd hun hulp aanbieden. Merci allemaal,
zonder jullie kon het deze keer niet lukken!
Woensdag
30 januari 2013
Daar gaan we weer naar het ziekenhuis voor mijn 2de
chemokuur! Ik hoop dat alles mag verlopen volgens plan, dan kan ik verder
blijven aftellen! Griet komt me halen, … ik ben precies wat meer zenuwachtig
deze keer!... zal mijn bloed goed zijn? …kan alles gewoon doorgaan?… krijg ik
dezelfde pijnen terug?....komt er nog iets bij?...
Even aanmelden… juiste papieren ondertekenen…lift naar
beneden,… oranje lijn…lift naar boven…naar mijn kamer… we kunnen starten…
zucht!...
Even bloed nemen mevrouw…. Ik span me op, de pijn van vorige
keer herinneren… spuitje zit er al in… pijn viel mee…oef….ik ontspan…..oei…er
komt geen bloed uit…verpleegster zucht…en nu?...toch niet opnieuw prikken?...slik...
Griet komt erbij…misschien liggen, hoofd draaien…. Dank u Griet…. Het bloed
stroomt…en nu gaat het mee voor onderzoek! Ik duim…in gedachten….dat alles goed
is en door mag gaan!
Even later komt de verpleegster terug, bloed is net goed, geen
overschot maar de chemo kan doorgaan! Of ik nu de pilletjes wil nemen… eerst
eentje alleen en even wachten… daarna 2… eentje doorslikken met water…. Eentje
laten smelten in de mond… een half uurtje wachten en dan bellen…..
28 min later…We bellen (reactietijd ingerekend!) … de
verpleegster komt met de 3 “zakjes” chemo… het eerste zakje wordt aangesloten
op mijn “poortje”… ik voel de koude vloeistof via mijn hals in mijn lichaam
stromen…. We zijn weer vertrokken… 2 doorschijnende “zakjes” lopen binnen met
tussendoor nog 10 min spoelen…
Ondertussen komt Lindy, een borstverpleegkundige, op bezoek om
te horen hoe het was de afgelopen 3 weken… ik geef haar “mijn brief” van de
eerste chemo (zo kan ze alles wat volgen en hoef ik niet nog eens mijn verhaal
te doen)…ze leest hem …amaai je hebt nogal pijn gehad… je klaagt ook niet veel
zeker? … anderen zouden al gebeld hebben of hier terug hebben gestaan… tja….die
pijn was inderdaad heftig… maar het heeft maar een weekje geduurd, dus vond ik
dat nog meevallen… ze lacht…’k ben blij dat zij er is, je voelt je zo gesteund,
alleen al door het idee dat je altijd iemand hebt om op te bellen als er iets
aan de hand is…iemand die je steunt op moeilijke momenten… een hulplijn met
kennis van de mogelijke problemen… je bent nooit alleen…
Het derde knalrode zakje is nu aan de beurt… de verpleegster
vraagt of ik ijs moet hebben of ijsblokjes… ik vraag de combinatie van de twee om
mijn mond koel te houden. Het rode zakje wordt aangesloten… ik eet eerst mijn
ijsje uit en daarna neem ik een ijsblokje in mijn mond… ik kan de smaak van het
ijsblokje niet verdragen en begin te
kokhalzen… Griet begint te lachen…wat doe je nu… ik probeer haar duidelijk te
maken dat ik die ijsblokjes niet verdraag, maar met die ijsblok in mijn mond
verstaat ze er eigenlijk niets van… dus leg ik met gebaren uit wat er aan de
hand is… (had ik nu gewoon dat blokje eruit gehaald en het gezegd… maar ja daar
denk je dan niet aan hé!) …Griet blijft lachen en uiteindelijk begrijpt ze het
en gaat op zoek naar nog een ijsje als vervanging… zo lukt het dan toch weer…
(nu ik het hier zo uitschrijf begin ik weer te kokhalzen en te rillen… bij de
gedachte aan ijsblokjes…. Hopelijk gaat dat gevoel vlug weer over en kan ik in
de zomer toch nog genieten van een met ijs gekoelde mojito!)
Terwijl ik mijn ijsje aan het eten ben komt de dokter binnen
om te zien hoe het met me is en of ik klachten heb, met het ijs in mijn mond
kan ik niet zoveel vertellen…maar ik doe mijn best… dus de pijn viel niet echt
mee hé! Ik zal je wat zwaardere pijnstillers voorschrijven, zodat dat wat
minder is… ok… anders alles goed? …ja geen probleem…omdat je witte bloedcellen,
zelfs met een extra spuit nog laag zijn zal je zeker elke keer die spuit moeten
bijnemen…. Ok!...goed…tot de volgende keer…als er iets is mag je me steeds
opbellen…. Bedankt!
Zo de laatste zak is mijn lichaam binnen gestroomd… bellen…nog
even naspoelen en de naald er terug uit en een pleistertje erop. Ik verzamel
alle pillen voor thuis en we vertrekken terug naar huis.
Een goed teken?... ik krijg nog geen hoofdpijn in de auto…
maar ben wel heel moe…
Morgen komt Griet “de spuit” geven…. ’s Avonds… yes… een dag
uitstel van pijn!
Donderdag
31 januari 2013
Ik voel me redelijk goed vandaag! Eerst even al mijn pilletjes
nemen…ééntje een half uur voor eten…daarna de rest met eten…
Door die nieuwe pijnstillers heb ik nergens pijn, maar ik voel
me heel moe en dus slaap ik ongeveer de hele dag met af en toe eens een wakker
uurtje. Jean-Pierre en Ewoud zijn ook nog ziek thuis. Ewoud in slaap in de
zetel, Jean-Pierre in slaap in bed en ik slaap voorlopig apart in Ewouds kamer
zodat ik de griep er ook nog niet bij krijg. Bert brengt ons brood en een
kant-en- klaar maaltijd. Ik ben blij dat de smaak van eten nog steeds hetzelfde
blijft, dus ik kan er blijven van genieten. Drank daarentegen smaakt heel
slecht, alle dranken smaken naar een soort metaal, de ene al sterker dan de
andere. Ik ben me bewust dat ik daardoor ook veel minder drink, maar dat
probeer ik toch wat te forceren zodat ik toch voldoende vocht binnen heb…al
lukt het me niet altijd zonder kokhalzen …
18.00u Griet belt dat ze er binnen een half uurtje zal zijn om
“de spuit” te geven of ik nu al een pijnstiller wil nemen…. Ik stel geen vragen
meer…. Ik doe het gewoon. De spuit krijgen in mijn buik doet geen pijn, ik voel
er eigenlijk niets van …ik sluit gewoon mijn ogen om niet te moeten kijken hoe
ze in mijn buik prikt… het idee alleen al vind ik niet zo leuk…na enkele
minuten doe ik mijn ogen weer open om te kijken wanneer ze nu zal prikken en
alles blijkt al voorbij te zijn…lucky me…. En nu maar afwachten hoe mijn
lichaam weer zal reageren,…
Mijn fiets staat klaar… Ewouds bed is klaar…en één zetel is
nog vrij….check…we kunnen gaan slapen, MET een extra pijnstiller mee!...en ik
hoop dat ik deze nacht door zal slapen….
Vrijdag
1februari 2013
7,00u Ik kom wakker …door de wekker van Pieterjan…hij staat op
om naar school te gaan…ik realiseer me dat ik deze nacht heb doorgeslapen…
Yes…al een nacht weg zonder echte pijn… Ik sta op om koffie te zetten…. En bij
het slikken voel ik een lichte pijn in mijn keel en mijn nek is ook stijf…maar
het valt mee… ik neem alle pilletjes….ééntje een half uurtje voor ik
ontbijt…met het eten de rest…ik neem nog
geen pijnstiller want de pijn valt mee…
10.00u De pijn begint nu toch door te dringen tot op mijn bot
en mijn spieren….ik laat het niet volledig doorkomen en neem toch die dafalgan
codeïne….
Ik ben ontzettend moe en ga terug naar bed,… Ewouds bed… Ewoud
en Jean-Pierre slapen nog…in onze kamer… ik laat ze slapen…en voor ik het goed
en wel weet lig ik ook weer te slapen.
14.30u Ik kom wakker en voel de pijn weer opkomen… even naar
beneden…wat cornflakes eten en een pijnstiller en dan terug naar bed… ik ben
nog zo moe en loom… mijn lichaam wil niet vooruit…ik val terug in slaap….ik
leef precies in een waas… ik weet niet meer of het dag is of nacht….soms kom ik
wakker…en even later lig ik weer in bed… en ik slaap…
2-3
februari 2013
Ik slaap… ben even wakker… slaap weer….even iets eten….wat ben
ik moe…het is weekend…al besef ik dat niet echt…. Deze dagen zijn een waas…ze
razen aan mij voorbij… Oma is geweest…zegt Pieterjan… met eten voor ons…verse
soep…hutsepot…..brood… bedankt Moeke…wat zouden we zonder jou doen in zo’n
periode…
Ik slaap….ben nog moe….Griet heeft gebeld of we nog iets nodig
hebben… Bert zal het nog brengen… bedankt alle twee!... en ik slaap…leef verder
in een mist…een schemering tussen donker en licht…
Ik neem mijn pilletjes op automatische piloot en heb weinig
pijn,…ben niet misselijk….ik blijf alleen ontzettend moe… Jean-Pierre en Ewoud
hangen ook nog in de zetel… de rest van hun griep eruit te rusten… De tijd
vliegt voorbij en ik heb er eigenlijk geen besef van…
Maandag 4
februari 2013
6.00u Jean-Pierre en de kids staan op om naar school te gaan.
Ik trek me uit bed om toch even naar de ontbijttafel te gaan. Mijn mond is
droog en ik heb verschillende aften op mijn wang en mijn tong, vlug even
spoelen met molkosan… en dan mijn pilletjes en even wat proberen te eten…ik zit
verslagen op mijn stoel… Jean-Pierre steekt de kachel aan en vertrekt naar
school…eigenlijk ook nog niet helemaal genezen…Ewoud vertrekt naar school…hij
kijkt nog even om aan de deur en zegt ”Mammieto…zorg goed voor jezelf hé!”…ik
blijf glimlachend kijken tot hij helemaal weg is…Pieterjan geeft me nog een
knuffel en vertrekt dan ook met zijn fiets….
8.00u Iedereen is naar school… ik ben weer alleen thuis…mijn
huid is ontzettend droog en trekt overal tegen …ik neem een douche en wrijf
mijn huid volledig in met body cream om weer soepel te worden, ook mijn gezicht
en mijn hoofd zijn extreem droog (je zou het niet kunnen geloven dat ik normaal
een eerder vette huid heb!) Met mijn laatste krachtinspanning doe ik een pyjama
aan en kruip terug in bed… ik ben weer doodmoe….in een mum van tijd ben ik weer
in dromenland.
14.00u ik wordt wakker…ik heb krampen in mijn buik…mijn mond
is kurkdroog…mijn lippen zijn “gesprongen”…tijd om weer te verzorgen… ik drink
warme thee (warme dranken smaken iets beter dan koud)…doe lipbalsem aan, kijk
of ik iets heb tegen verstopping… door die straffere pijnstillers krijg je er
ook andere nevenwerkingen bij… maar daar zijn dan weer andere oplossingen voor…
15.00u Ik ben weer doodop… en nochtans heb ik niet echt het
gevoel dat ik iets gedaan heb…ik ga in de zetel liggen want iets na 16u komt
Ewoud thuis… ik val onmiddellijk in slaap…tot de bel gaat… daar is hij dan terug…
16.30u Ik blijf eventjes in de zetel liggen dan heb ik toch
het gevoel dat ik erbij hoor en ik luister …met een half oor… naar Ewoud zijn
verhaal….
Ik moet in slaap gevallen zijn ergens halfweg zijn verhaal…
hij heeft me laten slapen en toen ik weer wakker werd was het al 18.00u … nog
even geluisterd naar JP en pieterjan en daarna weer in bed…
Dinsdag 5
februari 2013
Ik heb de hele nacht doorgeslapen…ik heb geen misselijk gevoel
meer…en de pijn valt mee… ik voel alleen wat lichte pijn in mijn linker been…Ik
beslis om mijn “pillekes” weer af te bouwen en te zien wat dat geeft… ik neem
maar 1tje meer tegen de misselijkheid en geen pijnstillers meer….wel nog iets
tegen verstopping, zodat mijn darmen weer in orde komen…
Het lukt… al blijf ik nog ontzettend moe… maar ik verplicht
mezelf om op te staan… te douchen …me te verzorgen en aan te kleden… met kleren
aan voel je je ook minder ziek….
Ik slaap tussendoor in de zetel… want lang wakker blijven lukt
me niet… zelfs lezen in mijn boek lukt me nog niet echt…
Woensdag
6 februari 2013
De chemo is al een week geleden…en ik heb het gevoel dat ik
niets gedaan heb in deze week… niets buiten slapen… die week is wel voorbij
gevlogen… wat een verschil bij de vorige chemo…zo zie je dat je nooit weet wat
er je te wachten staat…maar als ik de volgende keer zou kunnen kiezen zou ik toch
voor deze 2de kiezen… liever een hele week slapen dan een week vol
helse pijnen… (wie weet wat de 3de chemo zal brengen!)
Donderdag
7 februari 2013
Het lukt me om al langere periodes wakker te blijven… al wat
te lezen… en al een mandje was op te plooien…. (nooit gedacht dat ik blij zou
zijn als ik een mand was geplooid had…maar nu voelt het als een overwinning…
yes…één volle mand geplooid zonder te moeten stoppen omdat het niet meer gaat!)
Ik ben ook volledig gestopt met alle pillen…. En het
lukt!...nog een overwinning!
Vrijdag 8
februari 2013
Ik ben minder moe…. de hele voormiddag niet geslapen EN ik heb
4 km gefietst op mijn hometrainer….yes …ik kom er weer door! Gelukkig want het
is straks Krokusvakantie en ik zou er toch graag wat van genieten samen met JP
en de kids…
Vandaag werd er ook weer bloed afgenomen om te controleren of
mijn witte bloedlichaampjes zich goed hebben hersteld. Ik duim alvast voor een
goed resultaat!
9-17
februari 2013 Krokusvakantie
Deze vakantie is normaal de tijd waarin ik de zomervakantie
voorbereid! Maar dit jaar zal er geen zomerreis zijn omdat ik dan normaal nog
stralen zal krijgen. Dus geen planning voor dit jaar!.....dus zal ik dan maar
plannen voor volgend jaar hé! Na overleg zijn we het eens geworden om volgend
jaar eens een “grote reis” te maken (een reis voor 2 vakanties!)… redenen
genoeg…Ewoud zijn “plechtige communie”…Pieterjan klaar met zijn middelbare
school en juist voor zijn overstap naar het hoger onderwijs…Jean-Pierre klaar
met zijn lerarenopleiding… en ik genezen…
We gaan volgend jaar naar “CANADA”!
(dus indien jullie er al geweest zijn of informatie erover
hebben laat het maar horen hé! Waar moeten we zeker naartoe?, wat moeten we
gezien hebben? Met welke organisatie gingen jullie of hebben jullie het zelf
gepland? Kennen jullie daar mensen? Alle info is welkom!)
Deze week
voelde ik me weer goed !(ik geef toe misschien nog iets meer moe dan anders,
maar daar vallen we al lang niet meer over!) Mijn bloed is goed maar niet met
overschot…Witte bloedcellen wat laag maar niet problematisch en trombocyten ook wat
laag maar beter dan de vorige keer. Dus nog steeds oppassen voor “snottebellen”
… mijn weerstand is wat laag maar geen paniek we komen er wel!
Ik kon weer zelf iets doen in het huishouden… kon weer eens
mee naar een winkel… zag enkele vrienden en familie terug (zonder
snottebellen!)… ik genoot weer van de buitenlucht al was het koud… maar bovenal
genoot ik van de kids en Jean-Pierre die ook thuis waren nu het vakantie was.
Ik heb van deze 3de week genoten!
18
februari 2013
Deze vakantie is weer voorbij gevlogen, ik ben blij dat ik er
ten volle van genoten heb.
Woensdag is het dan weer zover… mijn 3de chemo… de
laatste van deze reeks FEC. Dan zijn we al aan de helft van al de chemo… wat
gaat de tijd toch snel! Nu nog een beetje genieten van deze 2 laatste dagen van
mijn “goede” week en dan gaan we er weer voor! (hoe die 3de maal ook
mag verlopen…pijn?….moe?...of nog iets anders…. We gaan ervoor!)
Ik wil
hier ook wel even reageren op enkele vragen die in jullie reacties meerdere
malen gevraagd werden…
Wanneer
weet je dan dat de kanker weg is? En doet de chemo de kanker weg?
Wat ik
onder de verschillende gesprekken met de dokters verstaan heb is dat de kanker
in mijn lichaam nu al weg is! De kankercellen zijn verwijderd tijdens de
operatie. De hele nabehandeling, chemo en stralen en hormonenpillen, zijn
preventief, zodat die kankercellen niet meer terug zouden komen. (of dat de
kans zo klein mogelijk is!)
(Ik weet dat er hier ook enkele “specialisten
– mensen met meer kennis van zaken” zijn onder de lezers, dus moest ik het
verkeerd voor hebben of enkele fouten vermeld hebben, of je wilt het nog eens
beter toelichten, laat het gerust weten dan zet ik het de volgende keer recht!
Of geef ik de uitbreiding mee)
Hoe
kan je bij dat alles zo positief blijven?
Wel laat
me eens stellen dat ik eigenlijk geen enkele reden zie om niet positief te
zijn. We waren er vroeg bij en de prognose is positief! Het is gewoon een eenrichtingsweg
die ik moet doorgegaan …weliswaar met hindernissen… een weg die ik nu eenmaal
moet afleggen… om aan de bestemming te komen. En ik heb massa’s geluk… ik heb
heel veel hulplijnen van familie en vrienden… ik heb de mogelijkheid om de
beste zorgen en medicatie te krijgen… ik heb een goede ziekteverzekering waardoor
je inkomen niet helemaal wegvalt…enz…. dus wat heb ik nog meer nodig om
positief te blijven???
Stel je
eens voor dat een vrouw uit vb Afghanistan borstkanker zou krijgen…. De kans
dat het bij haar vroeg zou ontdekt worden is bijna nihil. Wordt het dan toch
ontdekt zou zij dan kunnen rekenen op de beste medische zorgen? Zou zij de
volle steun van haar man of familie krijgen? Zou zij dan gepaste medicatie
krijgen? Heeft zij dan een vervangingsinkomen?... Kan zij dan rusten als ze er
behoefte aan heeft?...
Dus heb
IK dan nog een reden om niet positief te zijn???
Nog
enkele cijfers…
Door
mijn verhaal te vertellen en door te sturen heb ik weet van…
een kleine 300 personen
die mijn verhaal volgen en aan de
reacties erop te lezen zouden jullie het liefst hebben dat ik er nog wat mee
door blijf gaan... En dat zal ik dan ook doen!
29 vrouwen die
hierdoor een mammografie hebben laten uitvoeren nadat ze het maanden - jaren
lang hebben uitgesteld… (zijn enkel de personen die het me ook gemeld hebben,
misschien zijn er nog meer…)
2 vrouwen daarvan
hebben ook een punctie laten uitvoeren nadat er “iets” te zien was op de
mammografie, gelukkig alle 2 geen “kwade” cellen, maar het wordt wel verder
opgevolgd bij alle 2!
25 vrouwen en 4 mannen hebben in een reactie hun verhaal gedaan over
hun tijd met borstkanker (of over de borstkanker van hun vrouw)… van de meeste
had ik er geen idee van dat zij ook borstkanker gehad hebben. Bedankt voor
jullie verhaal en jullie steun… maar zo zie je dat je iemand jaren kan kennen
en er geen idee van hebt wat iemand al meegemaakt heeft. Hun verhaal heeft
vooral ook veel hoop, want ze zien er nu weer goed en heel vitaal uit … en voor
velen was dat een keerpunt in hun leven… (dus dat beloofd!... alhoewel ik dacht
dat ik al een keerpunt genomen had met weer naar het onderwijs te gaan…)
Men zegt soms:” In
nood kent men zijn vrienden” wel bij mij zou het beter passen “ In nood weet
men pas hoeveel vrienden je wel hebt” Elke week krijg ik nog mailtjes van
vrienden en van kennissen die graag ook “mijn verhaal” verder zouden ontvangen.
Ik wil jullie nog eens danken
voor de vele mails, berichtjes, telefoontjes, kaartjes en andere attenties
(bloemen, pannenkoeken, soep, ovenschotel, taart, …) die ik van jullie mocht
ontvangen. Het overdonderd me nog altijd, maar doet me wel goed!
Hebben jullie vragen stuur me dan gewoon een
berichtje dan kan ik antwoorden wanneer het me past.
Groetjes en tot later!
Mieke Tanghe
