2013 maart: Mijn verhaal: "Mijn derde chemokuur"

Beste,

Derde chemo! Hierna zijn we halfweg de chemo’s! Yes…en het ging vooruit;-)!...

Woensdag 20 februari 2013

8.40u Samen met mijn zus zijn we weer aangekomen in het H-hart Ziekenhuis te Roeselare. We vinden al aardig onze weg daar. Aanmelden…papieren tekenen…lift naar beneden… oranje lijn volgen…lift naar boven….naar mijn kamer (zelfde van vorige keer!)…en we zijn weer vertrokken. Een naald in mijn port-a-cath…bloed afnemen en onderzoeken…wachten op het resultaat……………..oef…alles kan doorgaan!

Pilletjes nemen…eentje alleen…even wachten…daarna 2…eentje doorslikken en eentje laten smelten…. Voilà… we kunnen weer beginnen met de chemo…eerst de 2 doorschijnende zakjes en daarna het rode zakje… ja het klinkt zelfs al vertrouwd…. Wil je een ijsje? Nee eigenlijk niet…maar ja het zal wel moeten zeker voor mijn mond slijmvliezen! We hebben nu ook waterijs! … ok!... geef me maar een waterijsje met sinaasappelsmaak…hopelijk smaakt dat beter! … Helaas… ik kan het ijsje, helemaal niet binnen krijgen… (zelfs nu ik het hier noteer krijg ik de rillingen over mijn hele lijf, ik denk dat ik nooit meer met smaak nog een ijsje zal kunnen eten. Zelfs het zien van ijs in de diepvries doet me rillen!) enkele minuten voor het einde van de rode zak geef ik het op… het ijsje gaat aan de kant…ik heb genoeg van het kokhalzen… dan maar een beetje pijn in mijn mond… ik neem het risico! (soms moet je keuzes maken!)

Ondertussen komt Dr Stragier, de oncoloog, langs om me even te spreken… hoe is het geweest…heb ik extra klachten…de laatste dagen zijn mijn ogen geïrriteerd…. Ja dat komt doordat je haartjes van de wimpers onderaan zijn uitgevallen en deze dienen om stofdeeltjes buiten je oog te houden (zo leert een mens nog iets van het menselijk lichaam!)…en je ogen zijn door de behandeling ook droger dan anders waardoor er te weinig oogvocht is…de Dr schrijft me kunsttranen voor om mijn ogen vochtig te houden….en dan zijn er nog de nevenwerkingen zoals verstopte darmen, droge huid – mond – lippen… maar daar heb ik al verschillende middeltjes voor. (ja… mijn medicatiedoos is al ferm in volume toegenomen sinds de diagnose!)

Ingrid de borstverpleegkundige komt op de valreep ook nog even langs…ik zie dat ze een afdruk van mijn vorige brief bij haar heeft…”ik heb alles gelezen”…lacht ze me toe….oef nu moet ik niet alles nog eens opnieuw vertellen…we praten nog even over de volgende chemokuur omdat die anders is dan de vorige 3 keer, ik moet de dag ervoor al pilletjes nemen en ’s morgen als ik kom ook en mijn nagels moeten ook de nodige aandacht verdienen, dus best met een verzorgende nagellak lakken (slik…je moet dus eerst ziek worden om voor de eerste keer in je leven je nagels te lakken!) … en als we op het punt staan te vertrekken zegt Ingrid: “ Je zou daar iets mee moeten doen met die brieven!”….. ik doe er toch al wat mee…ik stuur ze naar al mijn vrienden, familie en collega’s,…”ja, maar toch” zegt ze…. “ je zou er eens over na moeten denken!”… ok zal ik doen…..daaaag tot de volgende keer…en we vertrekken weer naar huis! Geen hoofdpijn …geen raar gevoel…maar toch de vraag wat die kuur nu zal geven….

Morgen komt Griet “de spuit” voor de extra witte bloedcellen terug geven!...ja liefst ’s avonds zeg ik haar voor… (misschien bepaald dat de reactie…denk ik…hoop ik)

Donderdag 21 februari 2013

6.00u Ik heb goed geslapen …voel me ook betrekkelijk goed…toch in die omstandigheden… wat moe…maar voor de rest goed…buiten enkele nevenwerkingen die ik erbij heb leren nemen zoals…mijn ogen die prikken en mijn mond die droog is, droge huid en handen, mijn wangen die gloeien….maar daar valt mee te leven…

Eerst even mijn pilletjes klaar zetten….ééntje een half uur voor eten…de rest met het eten… Ik neem nog geen pijnstillers…(die hou ik voor de spuit!)

Als iedereen het huis uit is, begin ik de tafel op te ruimen, steek nog een was in de machine, kijk wat papieren na,…ik voel me sterk…alhoewel… plots is mijn energie weg…ik ben loom en moe en kan me nog net naar de zetel begeven …daar val ik als een blok in slaap…

11.30u ik kom wakker… ik heb een goeie 2 uur geslapen…ik kom voorzichtig recht…probeer mijn lichaam aan te voelen…gebeurd er iets?.... Nee….ik voel me goed….ik eet wat neem mijn medicatie…. En check nog even mijn mail nu ik nog kan…

Ik vind in mijn mailbox volgend mailtje:

Dag Mieke,

Ik werk als freelancer voor de Krant van West-Vlaanderen. Ik kreeg via een collega daar jouw verhaal toegestuurd. Sta je open om jouw verhaal te doen in onze vrouwenkrant van 8 maart? (naar aanleiding van de internationale vrouwendag)
Zoja, dan zou ik je gezien de strakke deadline al vlug moeten kunnen interviewen... Kan dat voor jou op dinsdag 26 februari in de voormiddag? Ik hoor het graag.

Alvast bedankt.

Ik denk aan wat Ingrid me zei laatst in het ziekenhuis…” je zou iets moeten doen met je brieven….” Dus ik stuur een mailtje terug…”ok, ik doe het, maar wil je me de dag voordien even opbellen om te zien of het al zal lukken die dag…”

14.00u  Ik ben weer moe…loom…leef weer in een mist…ik heb geen pijn maar …ik heb de kracht niet om iets te doen…zelfs lezen is te veel gevraagd… enig redmiddel …de zetel…ik ga wat rusten denk ik…wat naar muziek luisteren…maar ik val weer als een blok in slaap.

16.00u Ik schiet wakker van de bel…Ewoud komt thuis…. We eten samen een pannenkoek en hij verteld over school…ik luister… en geniet van de tijd die ik hem nu kan geven… dan komt Pieterjan erbij en dan Jean-Pierre… en we praten bij…. en eten pannenkoeken… en ze smaken… ik ben gelukkig.

18.00u Griet belt dat ze er binnen een half uurtje zal zijn of ik al een pijnstiller wil nemen….. natuurlijk… al kijk ik niet echt uit naar die spuit….

18.30u Griet komt en geeft me de spuit….ik ben benieuwd hoe mijn lichaam nu zal reageren… ik neem alvast een extra pijnstiller mee naar boven voor het geval…

Ik val terug als een blok in slaap!

Vrijdag 22 februari 2013

4.00u Ik wordt wakker …ik heb pijn in mijn keel…ik wil recht zitten om iets te drinken, maar voel dan plots de pijn door heel mijn lichaam gaan… al mijn spieren doen pijn… van mijn nek tot in mijn benen… ik voel mijn hoofd dat zindert… als ik mijn gezichtsspieren samentrek voel ik de pijn in mijn hoofd en in mijn schedel…ik voel weer elk botje…elke tand…

Ik neem de pijnstiller die op mijn nachttafel ligt… het kost me veel moeite om het papiertje open te maken en een glas water te nemen… ik ben loom, moe en heb pijn… ik kan niet slapen… ik kan zelfs niet woelen…dat doet te veel pijn…

5.00u Ik sta op… slenter wat rond…zit in de zetel…ik ben moe…wil gaan liggen maar dat doet nog meer pijn…ik sta weer recht en ga wat fietsen… even niet denken, gewoon er zijn, alle gedachten wegduwen… het lukt me…toch een beetje… nog even liggen, zitten, hangen,…wat gaat de tijd nu traag!

6.00u Ik hoor Jean-Pierre boven opstaan… ik wil koffie maken… amaai die kan is zwaar…. Ik giet de helft van de kan water naast de koffiezet…maar ik wil koffie maken….. na heel wat gepruts slaag ik erin de koffiezet aan te zetten… yes het is me gelukt! Nu de tafel zetten?... ik laat de borden en tassen voor Jean-Pierre… dat risico neem ik niet… ik neem de messen…. De boter… de melk…. Ongelofelijk welke inspanning zo’n alledaagse taak nu neemt… wat heb ik een respect voor mensen met chronische pijnen en spierziektes nu ik zelf ervaar wat voor effect het geeft op je dagelijks bestaan. Voor hen is het elke dag zo, voor mij gelukkig tijdelijk. (allé hoop ik toch!)….

Jean-Pierre komt beneden en ziet me sukkelen en schiet me snel te hulp, …”gaat het?” vraagt hij als hij naast me komt zitten, maar hij verwacht geen antwoord hij ziet het dat het niet gaat… hij legt zijn hand op mijn hand en weet dat hij ook niet meer kan doen, maar daardoor voel ik wel hoe hij me steunt… ik krijg tranen van onmacht - van frustratie in mijn ogen, waardoor de waas in mijn hoofd nog duidelijker wordt (maar toch doen die tranen deugd in mijn te droge ogen!) ik heb keelpijn en kan niet echt veel zeggen, er komt enkel een hese klank uit als ik mijn mond open doe… “ik heb pijn!” kraakt er uit mijn stem… maar dat had hij heus wel door…

Ik heb geen honger, maar toch moet ik wat eten om mijn pilletjes in te nemen… het slikken kost me veel moeite… dus na een kleine halve boterham laat ik het erbij… ik ga terug in de zetel liggen… kon ik nu maar in slaap vallen…

In een waas hoor ik Ewoud en Pieterjan opstaan en ontbijten… ze zijn stil …alsof ze me niet willen storen… ze vertrekken naar school… “dag mama tot vanavond”….”zorg goed voor jezelf”… ik probeer nog wat te zeggen maar er komt niets meer uit… ik ben op…’k heb pijn en weet niet hoe ik comfortabel kan liggen of zitten…

8.00u  4uur voorbij …ik neem weer een pijnstiller….ik ga naar bed in de hoop wat te kunnen slapen… ik lig neer en voel elke plek waar mijn lichaam steunt op de matras…mijn hiel….mijn been…mijn bekken…mijn rug…mijn schouders…mijn schedel… ik voel mijn tanden…mijn kaakbeen…mijn oogkasten… ik zucht…ai…mijn borstbeen…ik slik…ai…mijn keel…ik voel me ellendig…tranen komen in mijn ogen…zie me hier liggen…toch die tranen doen deugd in mijn droge ogen… ik probeer mijn hoofd vrij te maken, aan niets te denken …in de hoop dat ik dan in slaap val… ik lig hier precies al eeuwig…maar de klok verteld me dat ik er pas een kwartier lig…ik zucht…heel voorzichtig…

11.05u Ik kom wakker…ik moet dan toch in slaap gevallen zijn….gelukkig! Ik sta voorzichtig op en ga naar beneden… dat kost me veel tijd…even wat drinken…mijn mond is droog…water…wat smaakt dat vies…druppeltjes in mijn ogen die geïrriteerd aanvoelen…mijn lippen inwrijven die kurkdroog zijn…mijn handen inwrijven die heel ruw aanvoelen… Ik ga wat in de zetel zitten, hangen, liggen…

12.00u Toch even proberen om iets te eten…ik moet mijn pilletjes innemen en een extra pijnstiller… ik neem voor het gemak een pudding…ai …slikken doet zeer…het is alsof mijn hele keel ruw is en brand…ik blus met vies water… ik moet bewegen…dan gaat het misschien wat beter…ik slenter wat rond…ik fiets wat….zit in de zetel…lig in de zetel….naar de relax…

16.00u ik schrik wakker van de bel…Ewoud is er …ik moet in slaap gevallen zijn…”dag mama, hoe was je dag?” Ik wil iets zeggen maar mijn stem doet het niet… er komt niets uit buiten een zucht…Ewoud geeft me een zachte knuffel en een zoen… “morgen zal het weer beter zijn” zegt hij terwijl hij zacht over mijn rug wrijft….de tranen lopen over mijn wangen… Ewoud geeft me een zakdoek… ik zeg “dank je” maar er komt geen klank uit…ik hoop maar dat hij kan liplezen….ach wat is hij toch lief…

17.30u JP en Pieterjan komen ook thuis… JP kijkt me aan een zegt “’t gaat niet zeker?... ik krijg weer tranen in mijn ogen en schud met mijn hoofd….nee het gaat niet echt… hij geeft me een zoen en kijk machteloos toe…

18.00u Ik neem nog een pijnstiller… en ga slapen… dat hoop ik althans… ik hoop van de nacht door te kunnen slapen…. Zodat deze tijd dan weer voorbij is…ik hoest…ai…dat doet pijn aan mijn borstbeen en mijn buikspieren…ik vertrek mijn gezichtsspieren…maar ook dat doet pijn… de tranen lopen langs mijn gezicht…ik krijg een krop in mijn keel….maar ik weiger te slikken…nu begint mijn neus ook nog te lopen…ik zoek een zakdoek…mijn hoofd bonst…ik voel me ellendig, loom…maar vooral heel moe…

Zaterdag 23 februari 2013

Ik wordt wakker…kijk naar het uurwerk…7.25u…ik denk: “goed zo!”… ik heb de nacht doorgeslapen! Ik draai mijn hoofd en wacht even….ik draai het nog eens en wacht weer…ik kom voorzichtig recht…ik voel geen pijn….ik beweeg voorzichtig al mijn spieren als test…je weet maar nooit…ik heb geen pijn meer…..ik heb geen pijn meer! Ik sta op en hoor van alles rommelen in mijn buik… ik moet wat doen voor mijn darmen weer verstoppen… Mijn handen zijn ruw…mijn mond is droog…mijn ogen prikken…ik slik….ai…keelpijn….ik probeer mijn stem, maar er komt niet meer uit dan hese, doffe klanken…ik moet lachen want het klinkt zo gek…

Ik ontbijt… een halve boterham en wat melk…net voldoende om mijn pilletjes binnen te nemen… het smaak me niet!

Alles is stil in huis…Jp en de kids slapen nog… ik heb goed geslapen, maar toch ben ik weer doodmoe… ik ga in de zetel liggen en val weer in slaap….

De rest van de dag ben ik loom en moe… maar wat belangrijk is…ik heb geen spier- en botpijnen  meer… ik slaap me door de dag.

Zondag 24 februari 2013

Het werd een lome zondag tussen de zetel en mijn bed!... ik heb keelpijn…en een droge hoest…een droge mond…een loopneus…geïrriteerde ogen…droge lippen … maar anders gaat alles goed met mij!

Maandag 25 februari 2013

Ik ben minder moe vandaag! ’s Morgens is mijn stem nog hees, maar ik heb toch een stem! Mijn keel doet nog pijn en ik heb last van zure oprispingen … maar het slikken gaat al beter! Ik kan al weer wat lezen in mijn boek en check even mijn mails …al moet ik soms stoppen met lezen of typpen om druppeltjes in mijn ogen te doen…maar het gaat beter, ik voel het…ik ben dit gevecht aan het winnen… we gaan erop vooruit! ’s Avonds krijg ik nog een telefoontje…” zal het lukken voor het interview morgen?”…ja, we doen dat wel lukken!...ik voel me al wat beter!

Dinsdag 26 februari 2013

Het interview is vandaag! …En… er komt ook een fotograaf mee! …Wat doe ik aan? ….Even vragen aan JP blauwe of oranje bloes? Neem maar oranje zegt hij zonder twijfel!....dus het wordt oranje…mijn stem klinkt hees…mijn keel doet lichtjes pijn en ik heb nog steeds last van zure oprispingen…maar het gaat! Ik ben er klaar voor…. Nog vlug even koffie maken…

9.00u Leslie is er… Hallo!...kom maar door….potje koffie? En dan beginnen we te praten…vragen en antwoorden gaan vlot over in elkaar… (het artikel kan je vinden in de vrouwenkrant van de krant van West-Vlaanderen van 8 maart, indien je in het buitenland woont of niet in West-Vlaanderen stuur me even een mail dan stuur ik het even door zodat je het ook kan lezen)

Even later komt ook de fotograaf aan…even kijken of mijn pruik recht staat…dag Ronny…ja.. ik herken hem nog van mijn tijd in Roularta… en blijkbaar hij mij ook…Mieke? …twijfelt hij even… Hij zoekt een leuk decor uit voor de foto… het weer valt mee… mag het in de tuin?...ja, hoor!...ik neem even mijn trui… er worden enkele foto’s gemaakt zodat hij straks de mooiste uit kan kiezen… ik sta er wat onwennig bij….maar heb er het volste vertrouwen in dat het een mooie foto zal worden… de foto’s zijn klaar…nog een potje koffie?...Wel…(enige twijfel)…ja! En dan is hij weer weg…naar zijn volgende opdracht!

Zo…. het interview gaat verder…het werd een vlotte babbel… tot opeens mijn stem weer wegvalt… einde gesprek….Bedankt Leslie!... het was fijn!

Ik ben moe en moet nu even weer slapen om de nodige energie op te doen!

27 – 28 februari 2013

Ik heb nog steeds keelpijn en zure oprispingen, mijn ogen zijn nog steeds geïtereerd ….mijn mond, mijn huid, mijn lippen nog steeds te droog…. Maar overal zijn er middeltjes voor, dus we kunnen het oplossen! (dus ondertussen nog een pilletje bij voor het zuur in mijn maag en speciale producten voor mijn lippen in te wrijven, speciale tandpasta, druppeltjes voor mijn ogen, speciale cream voor mijn handen, een mondspray,… met dank aan Griet en Nadine)

Het is maar tijdelijk hé en er valt mee te leven!

Ik heb zin om te schilderen! In mijn Bo-klasje in school zou er nog een schilderijtje bij kunnen… eentje van Fee, het nieuwe vriendinnetje van Bo. Ik zag dat het nieuwe boek van Bo uit is:

 “Bo is niet verliefd”, wat ben ik benieuwd om het in te kijken! (http://www.varkentjebo.com/)

“Schilderij Bo en Fee”

1 maart 2013

Na het ontbijt en het nemen van al mijn pilletjes en verzorging, bekijk ik nog even mijn mails en er zit er ééntje bij met een verhaaltje dat ik jullie toch niet wil onthouden. V. schrijft me:” ik heb hier in een boekje een klein verhaaltje gevonden die wonderwel bij je past…

Er bestaat een verhaal over een oude Cherokee die op een avond, bij een kampvuur, zijn levensinzichten aan zijn kleinzoon doorgeeft. Hij vertelt dat er diep in hem een gevecht woedt tussen twee wolven. De ene is de donkere wolf, die teert op woede, jaloezie, rancune, zelfmedelijden en hebzucht. De andere is de lichte wolf, die leeft van liefde, mildheid, waarheid en vertrouwen. In elk mens woedt deze strijd, legt opa Cherokee uit. Waarop zijn kleinzoon vraagt welke wolf er zal winnen. De oude indiaan staart even in het vuur en antwoordt dan: 'De wolf die je voedt.'

V. Schrijft verder: Ik denk dat er in je een hele grote dikke Pool wolf woont met rond zijn nek een riempje met een kleine zwarte wolf aan!...

Merci V.! Dat raakt me… ik weet even niet wat ik moet schrijven!...

De huisarts komt langs voor een bloedafname…ik hoop dat alles meevalt en alles dus gewoon door kan gaan!

Vanavond is het ook de avond van de “Linkquiz” (een quiz georganiseerd door onze school in Sint-Eloois-Winkel ) Ik krijg een berichtje dat ze zullen beginnen… ik ben benieuwd…ik had me in het begin van het schooljaar opgegeven om mee te helpen om deze quiz uit te werken… helaas heb ik deze plannen al vroeg moeten staken…maar ik kon wel het hele proces meevolgen via de computer…dat was leuk…je zag de quiz “groeien”…en uiteindelijk zal hij dus vanavond “bloeien”…. Veel succes daar! F – JP – J – S + alle collega’s jullie zullen dat uitstekend doen vanavond, daar ben ik van overtuigd!

2 – 5 maart 2013

Ik heb al verschillende berichtjes gekregen .”De quiz is goed verlopen!” Ze hebben ervan genoten! Er klink veel lof! Maar hier en daar klinkt er toch een min puntje door… niet zo erg denk ik dan... Deze quiz mag niet “perfect” zijn, want anders verwachten ze de volgende keer het onmogelijke! Alles moet vrij zijn om te blijven groeien… en bloeien.

6 maart 2013

Ik kreeg een leuk berichtje vandaag: “Hey Mieke, oewist met je? Zin in pannenkoekjes? …daar kan je toch geen “nee” op antwoorden! …ik antwoord: “ja, in ruil geef ik je verse scharreleitjes…toch een leuke deal hé!....bedankt E!

7 maart 2013

Het artikel staat in de krant! Ik krijg al vroeg enkele berichtjes en mailtjes.

Mooi – ontroerend – optimistisch – typisch jou – mooie foto – super artikel – sterk – chapeau – ik ben geschrokken – moedig – respect - …

Ik weet natuurlijk over wat het gaat, maar ik heb het zelf nog niet gezien in de krant… vlug een berichtje naar JP…” breng je de WB mee als je naar huis komt!”

De krant is er…wauw… zo’n grote foto!... je kan er niet naast kijken! Maar ik vind hem wel mooi… ook het artikel vind ik mooi geschreven… weergegeven zoals ik het gezegd had! Bedankt mensen van de krant van West-Vlaanderen! …jullie hebben dat prima gedaan…(ook de rest van de vrouwenkrant trouwens!)

9 maart 2013

Vanmorgen vroeg hoorde ik iets aan onze voordeur… ik deed de deur open en zag niemand meer… maar daar stond een pakje aan de voordeur! Helemaal beschermt in plastiek tegen de regen… ik nam het mee naar binnen en begon het uit te pakken…. Broodjes, yoghurt, vers sinaasappelsap, een mandje met chocolade eitjes, kleine suiker eendjes, 2 versierde potjes met kaarsjes,…en een kaartje! … ik glimlach…. Heel origineel! Ik heb koffie gezet en begon onmiddellijk de tafel te dekken zoals je zou doen voor een paasontbijt! … ik had het beste excuus om iedereen vandaag eens vroeg wakker te maken. (nu ja, zo vroeg was het nu ook weer niet hoor!) Bij het zien van deze feesttafel  met brandende kaarsjes, zag ik alleen maar blije gezichten de keuken binnen komen! …en het smaakte super lekker!...bedankt A&P!

Vandaag mag ik iemand, die heel speciaal is voor mij, niet vergeten! …18 jaar geleden kreeg ik een telefoontje….hij is er …eindelijk! Ik kon niet rap genoeg naar Keulen toe gaan om het wonder te bekijken, te voelen, te knuffelen,… Wouter was geboren….mijn metekindje…en nu is hij 18jaar!...proficiat Wouter!

 10 maart 2013

Ik ben even in de war deze morgen, nadat ik de gordijnen open deed!

Na de winter komt…. De lente…..en na de Lente komt… de winter?

Je zou voor minder in de war zijn door het weer van de laatste weken… sneeuw… zon en warm…. En nu weer sneeuw…! !!

Als je de eerste sneeuw van het jaar ziet gaat dat meestal gepaard met…..OOooo zo mooi, zo wit, zo’n uitzicht…. Maar nu wordt het meer……Oooo…Nee niet weer! Komt deze reactie van ons lichaam en geest door een plots tekort aan vitamine D? Door een tekort aan zonlicht? Het moet toch een oorzaak hebben …. 2 maal hetzelfde uitzicht… 2 maal een andere reactie!....

Hier zal ik even reageren op enkele van jullie vragen … (dus zit je met een vraag, laat het gerust weten….)

Waar put je de kracht uit om je verhaal verder te blijven schrijven en zo positief te blijven?

àals je volgende reacties, van velen onder jullie, op “mijn verhaal” leest dan kan je toch niet anders….

Je verdient een dikke proficiat voor de manier waarop jij je verhaal brengt, zo eenvoudig en toch zo aangrijpend.

Ja hoor, we hebben daar iets aan, aan jouw verhaal ! Het is goed voor ons, gezonde mensen, te vernemen hoe het verloopt als de gezondheid je in de steek laat… dan beseffen we weer des te beter hoeveel ze waard is !

Fantastisch hoe je alles aanpakt!!! Het is inderdaad zoals je schrijft een weg die je moet volgen, maar de manier waarop je deze volgt vinden we bewonderenswaardig, houden zo!!!

Zo beklijvend Mieke en toch ook zo bemoedigend ook.

Weer direct jou mail als eerste gelezen van al de rest. Het is iedere keer pakkend en mooi om te lezen hoe jij met je ziekte omgaat.

Het valt mij op hoe je alles met zo veel positivisme doorstaat. Hoe je kan stil staan bij kleine dingen waar wij in ons drukke bestaan gehaast aan voorbij gaan. Het doet ongetwijfeld iedereen die je verhaal leest, nadenken over het leven. Op die manier geef jij eigenlijk kracht aan de mensen die je verhaal lezen terwijl het omgekeerd zou moeten zijn.

ik word stil van je verhaal. Zo veel moed, zo veel positiviteit, ... precies zoals ik je ken.

Het is ongelooflijk hoe je dit allemaal zo in detail kan neerpennen... het doet een mens inzien hoe belangrijk het leven is en hoe je het geluk in kleine dingen kan vinden...

Ook een dikke chapeau aan al je hulplijnen én aan je man en zonen om jou zo te steunen, dat mag zeker niet vergeten worden hé!

Ik heb je brief alweer in één ruk uitgelezen, wat een dappere meid ben jij toch, verdorie zeg!

ik volg alles goed mee en ik vind het bijzonder moedig hoe jij zo positief bent en blijft,

hoe je het ons kan vertellen mbv brieven, zo verwerk je ook jouw proces en raak je veel mensen met jouw woorden,

veel mensen schieten hierdoor ook in actie of staan er eens bij stil, dankjewel hiervoor

Mieke, je brief deed me toch wel koude rillingen krijgen. Ik wist echt niet dat het zo pijnlijk was. Het is ook wel de eerste keer dat ik alles van zo dichtbij meemaak en voor mijn ogen kan zien. Hoe kan je al die pijnen doorstaan het is niet te doen. En wij dan klagen als we een dag koppijn hebben.

Alweer een zeer pakkende brief. Ik vind het moeilijk om te lezen wat je allemaal moet meemaken, maar wel prachtig hoe positief je alles probeert te blijven zien!

Je verhaal grijpt me erg aan

Ik ben er echt niet goed van, heb zitten bleiten gelijk een klein kind. We leven met jullie mee, maar staan er toch nooit echt bij stil. We zagen en knorren maar door over allerlei onbenullige zaken tot we even "geconfronteerd" worden met die andere werkelijkheid. Die werkelijkheid van jou!

Ik heb heel ontroerd jouw stuk gelezen. Eigenlijk voelde ik jouw pijn en onrust. Het is bijzonder goed geschreven.

 Man, de tranen springen in mijn ogen als ik dit lees. Hoe moedig !! Heb al veel aan jou gedacht en ik kreeg tranen in m'n ogen toen ik alles las. Ik heb zopas je verhaal gelezen en ik moet zeggen ik zit hier met tranen in mijn ogen. 't Is zo mooi geschreven (van wie zou je dat talent ook al weer hebben?) 't Is alleen jammer dat het verhaal daarover moet gaan.

Het klinkt waarschijnlijk raar, maar ik bewonder jou enorm... Zo ongelofelijk hoe je je verhaal zo echt kan neerpennen... Zonder klaagzang...maar met een positieve instelling

Ik heb je brief weer met ingehouden adem gelezen…Wat kan je toch mooi schrijven (dat heb je volgens mij helemaal van je papa) en wat heb jij toch een positieve kijk op de dingen, ik kan alleen maar in bewondering zijn hiervoor.

ik word er even stil van, van je verhaal... Amai! We weten allemaal dat het een lijdensweg is, maar zo concreet heb ik het nog nooit gehoord. Respect voor jou, om alles waar je door gaat! Nu pas besef ik dat we eigenlijk geen benul hebben van wat zo'n behandeling precies inhoudt. Toch blijf je precies heel strijdvaardig en positief... straf, hoor!

met veel aandacht en (t)rillingen je verhaal gelezen..
Mooi om dit zo te delen met ons. Uit je woorden klinkt zoveel goeie moed!! Sterk hoor.

‘k Wil je nog maar ne keer zeggen wat voor een sterke madam je bent! Chapeau! Ik lees je verhalen met open mond: zo sterk.

Het is leerrijk om het hele moeilijke traject te kunnen volgen dat zovele anderen reeds ondergaan hebben.

Goed om weer eens te relativeren en te weten dat niets gaat boven een goede gezondheid... en een liefdevolle omgeving. Ik kijk uit naar je volgende verslagen.

Fenomenaal hoe je alles ondergaat en zoekt naar de kleine positieve dingen !!!!

jou "verhaal", het is een boek, zo mooi dat u alles kan verwoorden, zo spontaan, recht uit je hart.

Mieke, je vertelt met zoveel liefde en genegenheid over je lieve man en je schatten " de kids".

Hoe lief, het siert je!

Je beschrijft alles zo goed, het is net alsof ik bij je woon en samen met je naar een film kijk. Als buitenstaander sta je daar niet echt bij stil. Ik denk wel aan je, maar ik heb nog nooit me echt verdiept in de ziekte kanker, het genezingsproces, de vele bijverschijnselen waarmee je geconfronteerd bent.

Je schrijft het zo mooi, wachten op de anderen om te kunnen zagen over je pijn ... Dat is echt jij, Mieke, zelfs in je lijden rekening houden met anderen, xxx

Het is op zo’n mooie manier geschreven, ik werd gewoon meegezogen in jouw verhaal. Precies of ik daar aanwezig was bij de ziekenhuisbezoeken, de kapper, tijdens je moeilijke, pijnlijke nachten na de chemo. De beslommeringen en probleempjes van elke dag lijken niks op wat jij nu doormaakt. Het is bewonderenswaardig dat je zo positief bent en het geluk in kleine dingen vindt.

Echt met de krop in de keel heb ik je brief gelezen: hoe mooi jij je emoties weergeeft... Wat een sterkte en kracht jij hierin weergeeft! Supermadam!

Ik heb respect voor U, over de manier waarop je ons deelgenoot maakt van UW verhaal en ons ter gelijke tijd meevoert naar hoe we de dingen kunnen bekijken...

Pffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffff Even ademhalen …..slikken om mijn tranen binnen te houden ….ook al hoeft dit eigenlijk niet …weet ik wel Mooi mooi …mooi geschreven …echt…het leven zoals het is zonder teveel of te weinig zout …puur…zo heb ik het graag…..

Woensdag 13 maart 2013 krijg ik mijn volgende chemo! De 4^de keer! Maar nu start ik met een nieuw soort chemo, dus ik weet nog niet hoe ik daarop zal reageren… dat moet ik nog even afwachten… maar ik zal het jullie vertellen in mijn volgende brief!

Bedankt voor het volgen van mijn verhaal, voor de leuke reacties, voor het denken aan mij, voor de attenties, voor de tekeningen, voor de kaartjes, …het is me allemaal even dierbaar! Bedankt allemaal!

Hebben jullie vragen stuur me dan gewoon een berichtje dan kan ik antwoorden wanneer het me past.

Groetjes en tot later!

Mieke Tanghe

Mieke.tanghe69@gmail.com