Sinterklaasdag zal nooit meer hetzelfde zijn !
Het is al 4 jaar geleden dat ik het verdikt borstkanker kreeg... en even later wist ik dat ik het BRCA2 gen in elk cel van mijn lichaam had!
... exact op de dag van Sinterklaas werd ik met mijn neus op "de kankerfeiten" gedrukt...6 december 2012... een dag die in mijn geheugen gegrift zal blijven!
...En vanaf dan wordt je een weg in geduwd die je eigenlijk helemaal niet gepland had te nemen... een weg met éénrichtingsverkeer... deze kant moet je volgen...en weg die niet op de kaart staat...waar je geen GPS voor hebt... MAAR hoelang en hoever moet ik deze weg nemen?
Door het feit dat je eigenlijk nog aan het idee moet wennen dat er kanker in je lichaam aan het woekeren is... volg je als een mak lam deze weg vol met wegwijzers en gebruiksaanwijzingen ...goede raad...met verloren en hervonden vrienden....met familie.... met steun en achterklap... met vooruitgang en terugval ....met bergen papier die je moeten bewijzen waar je recht op hebt.... zo goed en zo kwaad als je kan ...
Een weg met stijgen en dalen... met bochten en putten... met veel supporters aan de kant, maar ook heel eenzaam de berg op...
Een weg waar precies geen eind aan komt... hoe snel en goed je ook aan het fietsen bent...
En onderweg valt dan ook nog eens je ketting af ... is de bevoorrading uit... krijg je een lekke band... zit je door je reserve energie...
Maar wat er ook gebeurd op deze weg... zolang je een doel voor ogen kan houden en je je blijft koesteren aan de mooie herinneringen van je leven hiervoor... dan ga je vooruit... dan vind je de kracht om toch weer door te trappen naar je doel.... ook al moet je dat doel soms aanpassen in de loop van je weg...
Ondertussen is er al heel veel gebeurd, heel veel operaties, behandelingen, controles, ...
Maar ook op persoonlijk vlak doet kanker iets met je ... je bekijkt vele zaken door een andere bril, een ander standpunt... waardoor bepaalde doelen ...waarheden worden aangepast aan je kijk van nu...je geniet meer van kleine zaken... van dingen dichtbij...
Ik ben blij dat ik al een deel van mijn doel bereikt heb nl terug kunnen werken in de kleuterklas... momenteel werk ik parttime... wat al een hele opdracht is door de vermoeidheid die me nog altijd parten speelt en de verminderde immuniteit ... maar het is al een hele stap vooruit... het heeft me weer het gevoel van nut in mijn leven... van "ik werk" ipv "ik zit ziek thuis"... een gevoel die jezelf weer waarde geeft.
Door mijn ziek zijn heb ik ook kunnen achterhalen wat ik echt belangrijk vind in het leven... waar ik energie uit haal en waar ik bij slecht momenten kan aan terugdenken en zo een positief gevoel terug naar boven kan halen.
Onze reizen zijn zo'n goed gevoel momenten en herinneringen eraan of even terug kijken in een fotoboek geeft me op zo'n moment een boost.
Ook mijn gezin, familie betekenen heel veel voor mij, voor hen zou ik door het vuur gaan, met hen wil ik alles delen... bedankt dat jullie er zijn!
Maar nu pas... na 4 jaar kan ik alles wat gebeurd is beginnen plaatsen... wat toen als een wervelstorm op me af kwam begin ik nu wat klaar te zien en... te overzien... nu pas kan ik de ernst van de hele situatie echt vatten... ervoor neem je eigenlijk maar hier en daar de stukjes waar en je probeert alles om te overleven, om je hoofd boven water te houden...
Nu pas zie je ook welke grote cirkels er van je uitgaan nadat je zelf in het water sprong... nu pas zie je wie er ook geraakt werd... nu pas... nu je weer ontdekt dat je eigenlijk kan zwemmen voelt het weer als één geheel.
Daarom wil ik ook aan iedereen die nu geconfronteerd wordt met kanker of die nu weet dat er een kankergen BRCA1 of 2 in zich zit een hart onder de riem steken...
blijf hoop hebben, geloof in je doel en geniet van mooie herinneringen en van elk klein geluk op je weg.... er is licht aan het einde van de weg!
Groetjes,
Mieke Tanghe
