6 december 2016 "Sinterklaasdag zal nooit meer hetzelfde zijn!"

Sinterklaasdag zal nooit meer hetzelfde zijn !

Het is al 4 jaar geleden dat ik het verdikt borstkanker kreeg... en even later wist ik dat ik het BRCA2 gen in elk cel van mijn lichaam had!

... exact op de dag van Sinterklaas werd ik met mijn neus op "de kankerfeiten" gedrukt...6 december 2012... een dag die in mijn geheugen gegrift zal blijven!

...En vanaf dan wordt je een weg in geduwd die je eigenlijk helemaal niet gepland had te nemen... een weg met éénrichtingsverkeer... deze kant moet je volgen...en weg die niet op de kaart staat...waar je geen GPS voor hebt...  MAAR hoelang en hoever moet ik deze weg nemen?

Door het feit dat je eigenlijk nog aan het idee moet wennen dat er kanker in je lichaam aan het woekeren is... volg je als een mak lam deze weg vol met wegwijzers en gebruiksaanwijzingen ...goede raad...met verloren en hervonden vrienden....met familie.... met steun en achterklap... met vooruitgang en terugval ....met bergen papier die je moeten bewijzen waar je recht op hebt.... zo goed en zo kwaad als je kan  ...
Een weg met stijgen en dalen... met bochten en putten... met veel supporters aan de kant, maar ook heel eenzaam de berg op...
Een weg waar precies geen eind aan komt... hoe snel en goed je ook aan het fietsen bent...

En onderweg valt dan ook nog eens je ketting af ... is de bevoorrading uit... krijg je een lekke band... zit je door je reserve energie...

Maar wat er ook gebeurd op deze weg... zolang je een doel voor ogen kan houden en je je blijft koesteren aan de mooie herinneringen van je leven hiervoor... dan ga je vooruit... dan vind je de kracht om toch weer door te trappen naar je doel.... ook al moet je dat doel soms aanpassen in de loop van je weg...

Ondertussen is er al heel veel gebeurd, heel veel operaties, behandelingen, controles, ...
Maar ook op persoonlijk vlak doet kanker iets met je ... je bekijkt vele zaken door een andere bril, een ander standpunt... waardoor bepaalde doelen ...waarheden worden aangepast aan je kijk van nu...je geniet meer van kleine zaken... van dingen dichtbij...

Ik ben blij dat ik al een deel van mijn doel bereikt heb nl terug kunnen werken in de kleuterklas... momenteel werk ik parttime... wat al een hele opdracht is door de vermoeidheid die me nog altijd parten speelt en de verminderde immuniteit ... maar het is al een hele stap vooruit... het heeft me weer het gevoel van nut in mijn leven... van "ik werk" ipv "ik zit ziek thuis"... een gevoel die jezelf weer waarde geeft.

Door mijn ziek zijn heb ik ook kunnen achterhalen wat ik echt belangrijk vind in het leven... waar ik energie uit haal en waar ik bij slecht momenten kan aan terugdenken en zo een positief gevoel terug naar boven kan halen.
Onze reizen zijn zo'n goed gevoel momenten en herinneringen eraan of even terug kijken in een fotoboek geeft me op zo'n moment een boost.
Ook mijn gezin, familie betekenen heel veel voor mij, voor hen zou ik door het vuur gaan, met hen wil ik alles delen... bedankt dat jullie er zijn!

Maar nu pas... na 4 jaar kan ik alles wat gebeurd is beginnen plaatsen... wat toen als een wervelstorm op me af kwam begin ik nu wat klaar te zien en... te overzien... nu pas kan ik de ernst van de hele situatie echt vatten... ervoor neem je eigenlijk maar hier en daar de stukjes waar en je probeert alles om te overleven, om je hoofd boven water te houden...
Nu pas zie je ook welke grote cirkels er van je uitgaan nadat je zelf in het water sprong... nu pas zie je wie er ook geraakt werd... nu pas... nu je weer ontdekt dat je eigenlijk kan zwemmen voelt het weer als één geheel.

Daarom wil ik ook aan iedereen die nu geconfronteerd wordt met kanker of die nu weet dat er een kankergen BRCA1 of 2 in zich zit een hart onder de riem steken...
blijf hoop hebben, geloof in je doel en geniet van mooie herinneringen en van elk klein geluk op je weg.... er is licht aan het einde van de weg!

Groetjes,

Mieke Tanghe

2015 ... een terugblik...

Beste, 

Eerst en vooral een gelukkig en gezond nieuwjaar 2016!

we staan in een wereld vol veranderingen, vol gebeurtenissen die we soms echt niet kunnen vatten... een wereld vol verschuivingen zowel in de natuur als wat de wereldbevolking betreft...
Mensen vluchten voor geweld, terreur en voor honger... mensen zoeken naar een beter leven in een geheel ander, vreemd land... op zoek naar hoop voor een beter leven voor hun kinderen .... op zoek naar een betere toekomst... op zoek naar...? Vinden ze hier wat ze zoeken?...
Mensen zijn angstig om de dreiging die in de lucht hangt... wie kan men nog vertrouwen in deze tijden?... En wie steekt er nog een hand uit?...
Maar ook de natuur is op zoek... te warm... te koud... te nat... te droog... de seizoenen zijn in de war... hittegolven, overstromingen, orkanen,... niets is nog "gewoon"... zoals het was... zoals het zou moeten zijn!...
Ik denk dat we met zijn allen zullen moeten aanpassen... aanpassen aan deze nieuwe tijden... aanpassen en nieuwe eigenschappen eigen maken zodat we kunnen leven in deze razendsnel veranderende wereld... net zoals onze voorouders zich moesten aanpassen aan de veranderingen in hun tijd.

Een jaar is voorbij... even een terugblik in mijn bestaan... (wat nietig klein is in het grotere bestaan)

We zijn ondertussen ruim 3 jaar verder na de vaststelling van borstkanker... even tijd voor een terugblik... op het voorbije jaar... de voorbije 3 jaar... en het effect van 'kanker' op mijn leven...

Januari - Februari 2015

De eerste  maanden van het jaar waren vooral gericht op het verder herstel van mijn borstoperatie... ik had het echt wel onderschat ... het herstel duurde veel langer dan ik had verwacht, ... 

Voor de zoveelste keer in die 3 jaar kon ik mijn conditie en kracht weer opbouwen en starten vanaf 0... Maar het ging... en elke keer zag en voelde ik dat het wat beter was... ook de wonden waren goed aan het herstellen... en zagen er "mooi" uit... ik kon elke dag wat langer fietsen op mijn hometrainer... Ik kreeg minder harde buiken.... kon weer de dagelijkse taken aan... het ging weer de goede kant uit... en hopelijk nu voorgoed!

Maart 2015

Vanaf maart kon ik terug starten met functioneel bewegen bij Wim... in mijn welbekende groepje van de maandagmorgen... het deed heel veel deugd om er weer bij te horen... ik kreeg daar dan ook oefeningen aangepast aan mijn kunnen van dat moment... dat was weer een grote stap vooruit... ik genoot van elke les en van elke stap vooruit in mijn kunnen ... samen met de hele groep!... echt een toffe bende!

6 maart: vandaag mag ik terug naar de plastische chirurg voor mijn tepelreconstructie... het rondje "vel van uit mijn buik" wordt vandaag een nieuwe tepel! ... een kleine ingreep onder plaatselijke verdoving... ik ben toch wel een klein beetje nerveus...

Ik word meegenomen in een kleine kamer niet ver van de wachtzaal... Een bank-tafel... kastjes vol met steriele doekjes, potjes... lampen... "je mag je bovenlichaam vrijmaken en op de bank komen liggen"... de dokter komt zo... alles rond en op mijn borst wordt steriel gemaakt... De dokter komt binnen... "Dag Mevrouw!" ... "hoe gaat het ermee?"... "Je borst ziet er goed uit hè!"... "Hé..... wat heb je daar naast je oog?"... hij trekt de lamp dichterbij om het goed te kunnen bekijken... Mevrouw ... dat moet nu daaruit hoor!... mag ik het er nu uitsnijden?"... dan stuur ik het nog door naar het labo!... euh... ja zeker? Wat is er daar wel?... Dat kan ik nu nog niet met zekerheid zeggen wat het juist is ... maar ik denk dat het beter is dat het weg is!.... 'tja... euh snij dan maar weg!... De rechterkant van mijn gezicht en mijn neus worden ontsmet ...er wordt een groen doek over mijn gezicht geplaatst... met een gat juist op de plaats van... "wat weg moet"...

Met een kleine spuit verdoofd hij het plekje juist naast mijn rechter oog... hij controleert regelmatig de gevoeligheid en dan begint hij te snijden met uiterste precisie... ik voel geen pijn... maar ik voel wel hoe hij laagje per laagje dieper gaat in mijn huid... alsof het met een mini lepeltje wordt uitgelepeld... dan voel ik hoe hij het dichtnaait... nee niet de pijn ... wel het gevoel... "Zo Mevrouw... dat is al klaar en het kan door naar het labo!" "Nu je tepels"... Een nieuw groen doek wordt eerst over mijn linker borst gelegd... alles wordt opnieuw steriel gemaakt en dan een klein prikje... nee ik voel geen pijn meer... ik voel hoe hij vlug en gecontroleerd enkele insnijden maakt in mijn borst en daarna alles op de juiste plaats weer aan elkaar maakt.... en hop de tweede borst... voor ik het weet is alles voorbij! ... "Ziezo Mevrouw"... de verpleegster zal je wonden nog bedekken met een steriel gaasje en een klever en legt je verder nog uit hoe je het best kunt verzorgen. ... euh ... dokter... wanneer weet je meer van het labo over dat stukje aan mijn oog?... volgende week... dan zie ik je ook graag terug op controle... ok?... ok!

vrijdag 13 maart: Vandaag terug op controle bij de plastische chirurg ... en de uitslag van het labo! .... Ik wordt weer meegenomen naar het kleine kamertje niet ver van de wachtzaal... een vriendelijke verpleegster stelt me op mijn gemak en laat me uitkleden en op de tafel liggen... de dokter komt zo!.... ik zucht... wellicht duidelijk hoorbaar... ben je een beetje nerveus?... ja eigenlijk wel... hoeft echt niet hoor, het ergste is al voorbij... 't is "gewoon" een controle.... zegt ze heel vriendelijke terwijl ze de pleisters van mijn wonden neemt.... "gewoon" een controle... denk ik... maar toch wordt ik er niet rustig van... Daar is de dokter.... "Dag Mevrouw... ha... dat ziet er goed uit hé... nog enkele draadjes die eruit mogen en dan verder blijven verzorgen... de verpleegster zal je wel tonen hoe!"... Euh... dokter... hoe is het met de labotest van het stukje aan mijn oog?... "Ja... 't is heel  goed dat dat weg is want het slechte nieuws is dat het .........was, zoals ik verwacht had!(naam kon ik niet onthouden het ging allemaal zo snel en klonk als latijn = een soort huidkanker), het goede nieuws is dat alles weggesneden is, daarom heb ik zo diep gesneden en waren de randen kankervrij... maar je zal wel een afspraak moeten maken met je huidarts om het verder onder controle te houden!... Verder zal de verpleegster je ook nog de nodige uitleg geven over de mogelijkheid om een tepelhof tattoo te plaatsen als de tepel volledig hersteld is. Nog vragen mevrouw?"... Euh... ik denk het niet!... Ok... nog het beste mevrouw!... Dank u wel Dokter!.... De dokter is weer vertrokken.... ik zucht... om alles te kunnen vatten wat er zojuist allemaal gezegd is ... huidkanker?...onder controle houden?... zijn we weer opnieuw vertrokken? ... de verpleegster stelt me op mijn gemak en zegt nog eens dat het allemaal weggesneden is en het dus zo vlug niet terug zal komen, maar dat ik het inderdaad best onder controle hou bij een huidarts.

Met een dubbel gevoel ga ik weer naar huis... Echt een vrijdag de 13de.... 

Ik maak een afspraak bij de huidarts... 1 juli is de eerste vrije consultatie ... kan het echt niet vroeger... sorry Mevrouw... dat lukt echt niet!... ok dan 1 juli...

En terwijl ik bezig ben ook een afspraak voor de Tattoo... 18 mei...

Dus we zullen doorgaan tot het bittere einde.... vooral doorgaan!

April - Mei - Juni 2015

Het begint weer mooier weer te worden ... weer tijd om buiten te gaan wandelen... ik probeer zoveel mogelijk af te spreken met vriendinnen om samen een wandeling te maken tijdens de week... Met Hannelore... Met Annie.... Met Ann... ik geniet van het samen wandelen-bewegen en tussendoor het bijpraten... ik voel dat bewegen me goed doet... en op maandagvoormiddag mijn vaste afspraak bij "ons" groepje functioneel bewegen... dat is afzien en genieten terzelfder tijd!....

En in het weekend staat er steevast ook een wandeling op de agenda samen met Jean-Pierre en Ewoud... we hebben al vele mooie streken ontdekt...

18 mei 2015: Tattoo Tepelhof...
Nooit zou ik een tattoo willen zetten... nooit een tekening die blijvend is op mijn lichaam... dat was wat ik altijd zei...maar nu is het een ander verhaal, het maakt deel uit van mijn reconstructie... een deeltje van mijn nieuwe zijn... 
Dus nu weet ik ook weer dat je nooit... nooit kan zeggen... zolang je de juiste omstandigheden niet kent.
.... en de tattoo zelf?... dat viel echt wel mee en het resultaat "mag gezien worden"... (al wil ik dat hier niet zo letterlijk bedoelen! ;-)

11 Juni 2015: Controle bij Dr Hellemans en Dr Stragier.

Vandaag opnieuw op controle ... het wordt een spannende dag want vandaag wordt er beslist of ik parttime mag beginnen werken in september of niet...

7.45u sta ik al in het H Hartziekenhuis... klaar voor de echo van mijn "nieuwe" borsten... ik ben wel benieuwd hoe dat er vanbinnen uit zal zien... zal dat heel anders zijn?...

Ik mag me klaar maken voor de echo... de dokter komt zo... dat wachten bij de dokters kom je na al die jaren ook wel gewoon... en ik weet ondertussen ook dat ik best een afspraak maak op de eerste plaats in de voormiddag, dan is de kans kleiner dat er vertragingen zijn ;-)

De vrouwelijke dokter komt en kijkt naar mijn borst...."amaai, dat is wel knap gedaan he!"...ik lach even en zeg " ja dat vind ik ook wel"...alsof we het onder vriendinnen over een nieuwe trui hadden....  we gaan eens even kijken... ik draai me zo dat ik zo goed mogelijk kan mee volgen op het scherm... Ze bekijkt elk deeltje van mijn borst en oksel heel zorgvuldig en ondertussen zegt ze " Ik heb net even je dossier bekeken en moet zeggen dat het een beetje raar deed omdat we van hetzelfde jaar zijn"... je hebt al het een en ander meegemaakt he de laatste jaren!... alle ik bedoel je staat daar niet altijd zo bij stil ... Na nog een "gezellige" babbel zegt ze "ik zie niets verontrusten op de echo... dat is al een goed begin van de dag he! ... allé stel het nog wel he en we duimen dat alles goed mag blijven!

op naar de volgende wachtzaal... bij dokter Hellemans.... (gelukkig heb ik mijn boek mee!)

Goeie morgen mevrouw Tanghe... we gaan even kijken... ik heb net de echo doorgekregen en dat ziet er goed uit he... de bloeduitslag ziet er ook goed uit, alleen de witte bloedlichaampjes zijn nog wat aan de lage kant... dus de immuniteit is nog niet volledig in orde... maar anders is dat goed he. Kan je je nog eens uitkleden dan bekijk ik nog even de baarmoeder en je borst... 

Prima... ziet er goed uit! Nog ergens last van? Niet teveel last van de vapeurs?... valt mee, Meestal 's nachts en soms overdag... maar daar valt mee te leven hoor!

Alleen de vermoeidheid gaat niet echt over... ik ben 's avond vroeg moe! ... tja dat gaat nog een hele tijd duren denk ik voor dat weggaat, als het al weggaat!

En mag ik terug beginnen werken?...Wat mij betreft wel maar je moet nog eerst naar dokter Stragier zeker?... ja nu hierachter.... wel zij zal dan  kijken hoe het verder moet...ok?... ok!

hup... naar de volgende wachtzaal!... bij dokter Stragier...

Mevrouw Tanghe.... Goeie middag! ... hoe gaat het ermee?... Goed! Dank u! ... Hoe voelt u zich?... Geen problemen?...Niet te moe?.... dus je hebt al een tepel reconstructie ondergaan en er is een stukje huid weggenomen aan je oog met ...... (weer die naam) en heb je al een afspraak bij de huidarts?... Ja... goed onder controle houden he! 

We zullen eens je medicatie overlopen he... misschien moeten we eens starten met andere medicatie voor 5 jaar en daarna dan zien wat we doen.... en welke medicatie is dat ipv Nolvadex? en welke bijwerkingen heeft die?...spierpijn...mogelijks botpijnen... na het horen van de bijwerkingen beslissen we samen om nog 9 jaar door te gaan met nolvadex, met deze nevenwerkingen kan ik leven!... zie je me al in klas staan met constante pijnen?

Mag ik nog even je borst bekijken?.... tuurlijk... na 3 maal controle zouden ze het wel gemerkt hebben zeker als er iets niet in orde zou zijn?

dat ziet er goed uit!

en mag ik weer gaan werken in september!

Ja we hebben het bekeken en in principe mag je opnieuw beginnen, maar niet meer dan een parttime nemen hé... dat zal zeker al zwaar genoeg zijn om te beginnen. onderschat die vermoeidheid niet he!... nee ik zal het niet onderschatten... ik ben al blij dat het niet opnieuw verschoven wordt zoals elke keer hiervoor!... ik ben superblij dat ik opnieuw mag beginnen werken!.... Alle veel succes en tot binnen 6 maanden dan!

Ik mag terug werken! IK MAG TERUG WERKEN!...... :D

Eindelijk eens goed nieuws!

17 juni 2015: 

Ik heb werk als kleuterleidster in Sint-Eloois-Winkel vanaf 1 september 2015!... parttime ambulante uren in 2de en 3de kleuter.... YES! wat kijk ik daar naar uit!

Juli 2015: 

tijd om mijn klasje in te richten en een nieuwe start te nemen als ...kleuterleidster!

Samen met mijn man Jean-Pierre maken we er een heel gezellig "uilenklasje" van! Eerst alles schetsen zoals ik het wil... dan maken... een boom... afscheidingen voor de verschillende hoeken...  en dan schilderen ....nu al mijn materiaal nog een plaatsje geven... en genieten van het resultaat ....ik ben heel tevreden en kijk al uit naar 1 september wanneer de klas gevuld zal zijn met kleuters... en ik ze met enige trots wegwijs kan maken in de nieuwe klas... Een nieuwe klas ... een nieuw begin... :-)

Augustus 2015: Een trip naar Parijs!...

september 2015:Terug naar school!... ik ben er klaar voor!

Hier heb ik heel lang naar uitgekeken... en eindelijk is het nu zover... ik mag terug naar school... naar mijn klas... naar de kleuters... ik ben er klaar voor!
Elke dinsdag en donderdag sta ik terug in de klas, ik ben ambulante juf voor het 2de en 3de kleuter... wat is het heerlijk om weer bij de kleuters te zijn en te genieten van hun eerlijk en ongeremde commentaar.

Hoewel het best wel vermoeiend is om terug voor de klas te staan, haal ik er ook ongelooflijk veel voldoening uit om te vertellen, dansen, spelen, zingen... met de kleuters... 
De blik van een kind dat geboeid is door je verhaal... 
de lach van een kind die geniet van het dansen...
De fonkel in de ogen van een kind dat net iets nieuws ontdekt heeft...
De zang van een kind die je met verstomming slaat...
Het samen genieten van de kleine dingen des leven...
Samen op ontdekking gaan ...
Dat geeft me de kracht om door te gaan... en dat met vallen en opstaan... 

oktober 2015: Lady's only trip naar Barcelona!

Met een toffe groep vrouwen trokken we voor 3 dagen naar Barcelona...

Het werd een reis om niet meer te vergeten ... mooi weer, toffe stad, goed eten...en een super gezelschap... wat wil een mens nog meer?

 november 2015:

De aanslagen in Parijs doen een schokgolf door Europa trekken... terreur is dichterbij dan gedacht...zoveel zinloos geweld op willekeurig gekozen doelwitten en onschuldige mensen...zoveel doden enkel omdat ze op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren...wat bezield deze mensen om zo drastisch te handelen?... daar zijn eigenlijk geen woorden voor!

december 2015:

4 dec 2015: controle bij dr Stragier oncoloog
Het blijft toch spannend om steeds opnieuw op controle te gaan en na te gaan of ik nog steeds de strijd tegen die kankercellen win... is alles nog stabiel...wordt er niets verdachts gevonden?

Goed nieuws! ... alles is nog onder controle!... we kunnen weer verder voor enkele maanden.... 
en anders geen klachten?... en valt het werken mee.... niet te vermoeid?
Ah... iedereen heeft wel wat klachten... we worden er ook niet jonger op... ik ben al blij dat het niets leven bedreigend is... met vermoeidheid, stramme gewrichten, ... kan men leven... zelfs goed leven...

Maar één ding heb ik uit mijn kankerverhaal goed geleerd...

 LEEF! ... en doe het NU!... wacht niet tot later... want misschien is er geen later meer!

neem alles mee wat op je weg komt en geniet ervan met volle teugen... want morgen kan de kans weg zijn en komt hij misschien nooit meer terug!

kerst 2015: Dubai

 31 december 2015: Mijn beste wensen voor een gezond, fijn, vrede- en vreugdevol nieuwjaar 2016!

Terwijl ik hier de laatste tekstjes toevoeg is het al nieuwjaar in andere delen van de wereld, Australië, dubai,... overal schieten ze het mooiste vuurwerk af om het nieuwe jaar in te luiden...
Maar over een paar uur is het aan ons... helaas zonder vuurwerk in onze hoofdstad Brussel... vanwege het terreuralarm... 
Hoe slecht moet een mens zich voelen om zelfs het plezier van een ander niet te kunnen verdragen?...
Hoe negatief kan een mens zich voelen om anderen mee de dood in te trekken?...
Waar zitten de positieve krachten van deze mensen dan verborgen? ...
Waar is hun instinkt om te overleven dan gebleven?... 
Laat ons hopen dat hun laatste vlammetje levensvreugde weer een kans krijgt in deze wereld!...

Ik wens voor iedereen een goede gezondheid, een veilige plek om te wonen, verdraagzaamheid en wat goede wil van iedereen!... 
laten we allen wat water bij de wijn doen, 
dan zijn onze wijnglazen allemaal half vol ipv half leeg!

Een positief einde jaar!

Groetjes

Mieke Tanghe

mieke.tanghe69@gmail.com

Bedankt voor de vele reacties die ik weer kon ontvangen na mijn laatste blog bericht (al een jaar geleden!)... Dus laat na het lezen van deze brief gerust een reactie na.... dat kan onderaan dit bericht door op "opmerkingen:" te klikken en je reactie in te typen... of stuur me een mailtje!

2014 oktober - november - december : De borst operatie en het stap voor stap herstel nadien!

Beste, 

Een gelukkig en gezond 2015....

Voor velen de mooiste tijd van het jaar...

Voor anderen dan weer een tijd die niet rap genoeg voorbij kan zijn...

Wat vliegt de tijd!... alweer een jaar voorbij.... en ja... ook voor mij vliegt de tijd voorbij.... en ja... ik verlang om weer naar school te kunnen...dat is een kleine greep "standaard vragen" uit de mails die gekregen heb met "vragen"... maar het is net de kunst om de tijd die je hebt nuttig te gebruiken volgens je mogelijkheden van die tijd....zelfs bij pijn of weinig mobiel zijn kan je je tijd nuttig gebruiken.... al is dat dan op een geheel andere manier...

de tijd gaat snel, gebruik haar wel. 

(=verspil nooit de tijd die je kan gebruiken.)

Aan de mailtjes en berichtjes die ik de laatste tijd weer krijg merk ik dat jullie vol ongeduld aan het wachten zijn op het vervolg van mijn verhaal!....

Hoe is de operatie verlopen?....., hoe is het nu?.... wat moet je nu nog doen?.... 

We zijn inderdaad al weer bijna 3 maanden verder... even tijd voor een terugblik...én een vooruitblik!....

Veel leesgenot!

Groetjes

Mieke Tanghe

mieke.tanghe69@gmail.com

Oktober 2014

1 tot 5 oktober: de week voor de operatie...

ik heb deze week redelijk vol geboekt... om mijn gedachten te kunnen verplaatsen.... om te ontsnappen aan mijn angst, mijn denken, mijn ... "wat als"...gevoel...

We gaan naar Gent inkopen doen voor het kot van Pieterjan, ... ik ga met Evelyne naar de Link ...een avond in het thema "Laat naar je borsten kijken" van de gemeente Ledegem... ik laat nog even mijn haar bijknippen bij Nathalie... We gaan naar de openingsavond van het Davidsfonds: "Lollypop"... Het is kermisweekend in Sint-Eloois-Winkel... tussendoor nog eens naar Oma, naar mijn zus, naar mijn broer ... nog een wandeling in het sterrebos met Annie... nog eens alle paperassen op orde zetten... alle betalingen voor de komende maand zijn uitgevoerd... nog eens de uitleg wat er moet gebeuren met papieren die nog toekomen, waar alles zit,... wat Ewoud mee moet hebben naar school... ja ja ...nu weten ze het wel al, lees ik af van hun gezicht....pfff... ik krijg het echt zwaar en het moet nog beginnen....

Ik moet toegeven dat ik  nerveus rond loop...ik zie er echt tegen op... mijn lontje is kort en al wie me dierbaar is voelt de spanning die ik uitstraal... mijn tranen zitten hoog en bij het minste komen ze tevoorschijn...

al weet ik wel dat die operatie  nodig is ... zodat die tijdbom in mijn borst verwijderd word... ik weet het wel... dat ik nu geen andere keus heb... maar toch... 
ah... konden we maar al een maandje doordraaien... zodat ik jullie kon vertellen... "alles is goed verlopen en het wordt steeds beter!"....

Zondagnamiddag voeren we Pieterjan en Hannelore naar Gent... we gaan samen nog iets eten en wandelen dan nog even door de stad... en dan het afscheid... 

Pieterjan neemt me vast en wenst me het beste voor morgen en voor de operatie.... ik begin te wenen... de spanning word me teveel... ik probeer nog iets te zeggen... maar er komt niets meer uit mijn keel... Jean-Pierre laat PJ weten dat hij zal bellen zodra hij meer weet...

Ik slik mijn tranen weg en ga stil in de auto zitten... we voeren Hannelore naar het stadion voor haar trein naar Brussel... ik krijg het weer moeilijk en geef haar een knuffel en zeg nog "Zorg goed voor PJ"... dat is het enige wat ik eruit krijg... we rijden stil naar huis... JP, Ewoud en ik... maar niemand zegt een woord...

thuis bekijk ik nog even mijn valies voor het ziekenhuis en al mijn papieren en daarna val ik uitgeput in slaap... Een woelige slaap...

maandag 6 oktober: 

13u: ik ga naar het ziekenhuis...  meld me aan... en krijg een kamer toegewezen op de kraamafdeling... Een heleboel papieren worden overlopen en ingevuld...

de vooronderzoeken kunnen starten... 

14.30u: ik word afgehaald om naar de scan te gaan, hier zullen ze bepalen welke bloedvaten ze kunnen gebruiken tijdens de operatie om over te zetten van mijn buik naar mijn borst...

Er wordt een infuus aangebracht om contrastvloeistof door te laten lopen... ik hoop dat alles vlot verloopt met mijn "moeilijke aders".... oef... van de eerste keer raak.... ik vraag of ze het willen laten zitten omdat er ook nog bloed getrokken moet worden enz en dan moeten ze niet opnieuw prikken...

alles verloopt vlot en is ook niet meer nieuw voor mij... dus na een uurtje ben ik weer op de kamer

15.30u: Lindy... de borstverpleester... komt nog even langs voor een gesprekje...het doet me goed om even mijn hart te kunnen luchten ivm mijn angst voor de operatie...door het uit te spreken raak je die angst al eventjes kwijt...

17u: Jean-Pierre en Ewoud komen nog eens langs... 

en ik krijg nog vele berichtjes op mijn ipad via FB en mail en berichtjes op mijn GSM... dat doet me goed! ...ik put er de energie uit die ik nu voor de nacht nodig zal hebben...

(ik had in vorig bericht hier op de blog aangegeven dat je me kan volgen via FB tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis en dat hebben jullie massaal gedaan... waarvoor hartelijk dank :D... een kleine greep uit de berichtjes...)

•    Veel courage Mieke! We duimen dat alles goed verloopt!!

      Veel moed! veel succes, maar het komt goed 
• een dikke duim van ons allemaal.
•  We denken aan elkaar é...
•  Nog een duwke Mieke
• Duim voor jou Mieke!
• Heel veel liefs en moed Mieke! En echt chapeau voor jouw positiviteit! Daar kunnen veel mensen (we) nog van leren of zich aan opkrikken! 
• Veel succes!
•  Veel succes ,we duimen voor jou!
•  Het allerbeste, Mieke!
• Courage en succes !!!
• Heel veel sterkte Mieke, je positivisme is aanstekelijk !
•  Heel veel sterkte Mieke!
• veel sterkte , op naar een mooie toekomst !!!!
•  Het allerbeste voor dinsdag! Hou je goed!
• veel sterkte Mieke maar met uw positieve instelling zal dit zeker lukken !!
• Volhouden hé, we denken aan je!
• We duimen! Weet, °69 plooit voor niets of niemand, hou je goed! 
• Mieke, zullen veel aan jou denken morgen, je staat er niet alleen voor .... liefs !
•  Doe dat goed he Mieke. We zullen aan je denken... xxx
• .....

21u: Ik leg alles uit... anders blijf ik bezig tot een gat in de nacht!... ik moet zorgen dat ik goed uitgeslapen ben voor de operatie van morgen.... of moet je dan juist goed moe zijn om een hele dag onder verdoving te zijn?...

dinsdag 7 oktober: 

5.30u ik ben al wakker... vandaag is de dag... ik wordt  geopereerd... een borstamputatie en borstreconstructie...

normaal zal dat de hele dag duren... dus een hele dag van de kaart...buiten westen....
...ik zal blij zijn als deze dag voorbij is ... en als ik mijn ogen weer kan openen en ze me vertellen dat alles goed verlopen is...  dat het vanaf nu alleen maar beter kan gaan...

6u ik sta op en douche me... ik poets mijn tanden en maak me klaar voor de operatie.... je moet er toch wel netjes bijliggen denk ik dan...

7.20u ze komen me halen om naar het operatiekwartier te voeren... of ik er klaar voor ben?.... Ben je daar ooit klaar voor??.... maar hoe rapper ik daar ben hoe rapper ik terug ben zeker? Ik bibber van de spanning  en kruip diep onder mijn laken... ik krijg een mutsje aan... zeg nog even je geboortedatum!... mijn polsbandje wordt ingescand.... ik mag "doorrijden" naar de operatiekamer... 

7.30u Dr Vandervoord komt nog even langs... of ik nog even rechtop wil staan om alles met een stift uit te tekenen op mijn buik en borst... ik trek mijn operatie kleed naar beneden en kijk nog heel even naar mijn borsten die er dus straks niet meer zullen zijn... "We zullen er mooi werk van maken Mevrouw! ...Welk maatje wil je nu? Euh ... in elk geval kleiner dan deze!...komt in orde Mevrouw... eerst zal dokter Hellemans komen om alles weg te halen en daarna kom ik dan tot het volledig afgewerkt is... tot later Mevrouw!"

7.45u De operatie kan beginnen...... een borstamputatie met borstreconstructie met DIEP-Flap aan beide borsten.... Ik adem nog eens diep in in het masker en .... weg was ik... voor de hele dag!...

Wablief???...... hieronder wat meer uitleg over de borstreconstructie met DIEP-flap ... maar bij mij dan aan 2 borsten ipv aan 1....

Borstreconstructie met DIEP-flap

De DIEP-flap (Deep Inferior Epigastric artery Perforator flap) gebruikt eveneens huid en vet van de buik tussen navel en schaamstreek om een nieuwe borst te maken. De buikspieren blijven intact waardoor de buikwand veel minder verzwakt wordt. Heden ten dage geldt deze techniek als de gouden standaard van de borstreconstructie.

De DIEP-flap is een vrije flap. Dat betekent dat er microchirurgische technieken aan te pas komen waardoor de ingreep langer duurt (gemiddeld 7-8 u). Samen met de huidflap van de buik wordt een bloedvatsteel doorheen de rechte buikspier vrijgelegd. Daarop knipt men de bloedvaten en wordt de flap naar de borstkas getransplanteerd. De bloedvaten worden vervolgens met de microscoop verbonden aan bloedvaten achter het borstbeen, zodat het getransplanteerde weefsel van bloed voorzien blijft en kan overleven.

De huidflap wordt vervolgens tot een borst geremodelleerd. De wonde aan de buik wordt gesloten zoals bij een klassieke abdominoplastie (buikwandcorrectie). Dit betekent dat een laaggelegen abdominaal litteken ontstaat dat verborgen kan worden onder de slip. De voordelen van deze techniek zijn legio. De bloedvoorziening van deze flap is beter dan bij de TRAM-flap. De flap is voldoende wendbaar om tot een mooie borst gesculpteerd te worden. De langetermijnresultaten zijn excellent aangezien deze borst op een natuurlijke manier evolueert met het ouder worden. Dat in tegenstelling tot de protheseborst die er op lange termijn vaak onnatuurlijker gaat uitzien waardoor de asymmetrie met de andere borst vergroot en vaak bijkomende ingrepen later nodig zijn. Het nadeel van de DIEP-flap is de relatief hogere (éénmalige) kostprijs en het risico op klontervorming ter hoogte van de bloedvatanastomose. Als dat optreedt, is snel ingrijpen nodig om de klonter in de bloedvaten te verwijderen en de gereconstrueerde borst te redden.

Een DIEP-flap kan gezien worden als een eenmalige, meer belastende ingreep, waarvoor ook een relatief langer herstel nodig is, maar waarvan de resultaten op lange termijn de investering waard zijn.

18u: einde operatie... ik kan naar de interne zorgen... ik word heel langzaam wakker uit een verre droom... ik hoor van alles piepen... een man vraagt of ik pijn heb... nee ik heb geen pijn... ik krijg zuurstof door buisjes in mijn neus... ik heb dorst... ik kan mijn ogen niet open maken, mijn oogleden zijn veel te zwaar.... mevrouw ben je wakker?... heb je pijn?... ik probeer ja en nee samen te bewegen... maar mijn hoofd beweegt als in een slow motion filmpje en is lood zwaar... ik probeer iets te zeggen ... maar mijn lippen kleven aan elkaar... ik kan alleen glimlachen bij het besef dat ik weer wakker wordt en dat de operatie achter de rug is...

"Ik kan je geen water geven, maar ik heb hier een spuit waarmee je je lippen vochtig kan maken"... ik grijp blindelings naar de spuit en voel langs alle kanten draden en buisjes die bewegen en ik voel van alles tegen trekken in mijn lichaam... ik leg mijn arm weer naast me en probeer me niet meer te bewegen... alhoewel... even een teen bewegen... even een vinger bewegen... even mijn neus optrekken... even mijn wenkbrauwen optrekken... kijken of alles nog werkt.... en terwijl ik dat allemaal aan het testen ben realiseer ik me dat het een heel gek beeld moet zijn om me zo bezig te zien...

Langzaam maar zeker ontwaakt alles....

"Mevrouw er is hier bezoek voor jou!"...

"Hey... goe is het?... hoor ik de stem van Jean-Pierre zeggen!.... ik kan alleen maar glimlachen van blijheid om hem te horen... ik kan mijn ogen nog niet openen ... maar krijg toch "goed" uit mijn mond...

(later zag ik volgend berichtje van Jean-Pierre op FB met heel veel reacties onder... bedankt allemaal)

Vandaag is’t vrouwtje meer dan 10 uur onder het mes gegaan. Toen ik ze bezocht op intensive zorgen, kon ze haar ogen niet openhouden van de vermoeidheid. Ze had wel de grootste smile op haar lippen die ik ooit gezien heb. Een dikke proficiat voor mijn eega voor de doorzetting en moed, ik ben er echt fier op.

woensdag 8 oktober:

Ik word wakker op intensive zorgen..tuut-tuut-tuut... ik heb verrassend goed geslapen... zal nog van die verdoving en pijnstillers zijn zeker... ik kijk en voel voorzichtig aan  alle buisjes en kabeltjes die zich rond mij bevinden... het zijn er heel wat... ik zie ook een zakje met serum en een zakje met medicatie en....een bakje om de radio aan te leggen... ik probeer erbij te komen en duw op de knop... klara... rustige klassieke muziek vult de kamer...misschien wel net wat ik nodig heb....

Goeie morgen mevrouw... een vriendelijke verpleger komt mijn kamer binnen... je hebt goed geslapen hé!... niet teveel pijn gehad...nee, het valt mee... op dat moment probeer ik me wat op te rechten om een beter gesprek te kunnen voeren... maar daar snijd een verschrikkelijke pijn door mijn buik... de verpleger komt naar me toe en maant me aan om rustig te blijven liggen... alles zal nu wat beginnen te ontwaken en je zal nog veel pijn voelen... dus hou je zo rustig mogelijk... ik kijk even om nog een extra pijnstiller bij te geven...
Ik blijf muisstil liggen ...maar probeer toch eens voorzichtjes te kijken hoever ik kan gaan... ik probeer diep in te ademen...ai...doet pijn...ik probeer mijn buik uit te steken... oei... doet pijn... ik probeer mijn schouders op te heffen... kan nog net... ik strek mijn arm uit en neem het spuitje water om mijn droge lippen nog eens vochtig te maken... alles gebeurd in slow-motion... niet te ver... net tot op de grens... de minuten glijden voorbij en worden uren...de verpleger komt regelmatig alles controleren... alles ziet er goed uit... "goed te horen dat je klassieke muziek oplegt zegt hij.... zo blijft alles rustig en niet opgejaagd... hou je van klassiek? ja, zeg ik...alsof ik alle dagen naar Klara luister... en dan begint hij te vertellen dat hij doedelzak bespeeld en deze avond nog repetitie heeft... geen gewone doedelzak, maar een oud instrument zoals er nog op het schilderij van rubens staat... ik luister aandachtig en vind het wel interessant... ik zal dan als ik weer internet heb even opzoeken om welk instrument het gaat...
15u: ik mag terug naar mijn 'gewone' kamer ... ze komen me halen...
Ze installeren mijn bed en bekijken alles goed voor een eerste invulling van mijn papieren... serum ...pijnstiller... 7 drains (2 onder elke oksel voor de borst en 3 in mijn buik) ...een zak voor de urine... verband op mijn onderbuik.... verband op mijn borst...even de bloeddruk meten...rond mijn been... even de temperatuur nemen in mijn oor...heb je pijn mevrouw?... ja ... ik heb pijn...en ik ben moe en suf en ik heb dorst...rust nu maar even, ik breng je zodra een fles water en deze avond kan je dan iets eten... ik dommel even weg...
16u: ik stuur een berichtje naar Jean-Pierre... ik ben terug op een gewone kamer... en neem dan mijn Ipad uit de lade... nee ik kan het niet laten... ik moet de wereld toespreken...

Ondertussen terug op een gewone kamer... Alles verloopt goed! Bedankt voor jullie steun! ... 
mijn eerste contact via FB... en onmiddellijk krijg ik een waterval aan berichten terug... het doet me goed...leve de techniek... ik blijf berichtjes versturen en krijgen tot Jean-Pierre daar is met Ewoud... ik ben blij om ze te zien... ik probeer me op te richten om beter met hen te kunnen praten... maar dat was een slecht idee... dus ik leg me weer neer en blijf zo stil mogelijk liggen...

Ze brengen mijn boterhammen met kaas en een tas pap binnen... jean-pierre helpt me bij het eten...ik ben doodmoe en kan mijn ogen bijna niet meer open houden... ze vertrekken weer... tot morgen mama...dag schat!
Ik doe het licht uit en val in slaap...

Deze nacht komen ze verschillende keren mijn kamer binnen om alles te controleren... zijn er geen afstoot verschijnselen aan mijn borst... zijn de potjes en zakjes nog in orde?... geen koorts...pijn?... ja...ik heb overal pijn... ik weet niet meer hoe ik moet liggen... ik zal nog een extra pijnstiller brengen mevrouw, maar ik vrees dat het nu allemaal wakker zal worden!... zucht!....ook dat doet pijn!!!... ik blijf tussen waken en slapen ... 

donderdag 9 oktober:

het is morgen... en ik stuur het volgende berichtje de wereld in... misschien helpt de verstrooiing tegen de pijn...

Vannacht wat minder goed geslapen , verdoving is uitgewerkt en alle pijnen komen nu naar boven.... Maar dat hoort erbij zeker?.... Niet hoesten, niet lachen, niet niezen en stil liggen... En dan gaat het wel een beetje!...maar het zal wel elke dag een beetje beter gaan... Daar trek ik me aan op!

Ze brengen mijn boterhammen en koffie... en daarna word ik verzorgd... er mogen al 3 van de 7 drains weg 

(1 uit mijn buik en 1 uit elke borst)... ik krijg nog serum en extra pijnstillers via mijn arm... hopelijk werken ze snel!... ik voel me suf en moe en weet niet goed hoe ik me moet leggen om zo weinig mogelijk pijn te hebben...
Moeke en Griet komen even op bezoek... het geeft me wat verstrooiing...maar ik krijg het warm en koud en begin te zweten...ik voel me suf... ik val in slaap....

Vrijdag 10 oktober:

6.30u ik word verzorgd en de wonden verschoond... er mogen weer 2  drains weg ...1 uit de borst en 1 uit de buik... ook de urinezak mag weg... we zullen dan eens proberen op te staan mevrouw zodat je naar het toilet kan gaan...het werd een hele onderneming... eerst proberen recht te zitten...ai, ai, ai,...heel pijnlijk... dan de benen draaien uit het bed... oei, oei, oei, oei.. dan voeten op de grond...voeten in de crocs....je rechtop hijsen...ssssssssssss..(lees:ik sta op mijn voeten, maar volledig voorover gebogen als een oud vrouwtje, ik kan nog niet rechtop staan, de huid van mijn buik moet eerst nog een groot stuk rekken!)....en nu zorgen dat ik alles mee heb... de stok op wieltjes met serum en pijnstiller... de 2 drains die nog in mijn borst en in mijn buik zitten...half op de stok leunend... half op de verpleegster leunend strompel ik de 6 m naar het toilet... en nu die pyjama broek uit en neerzitten...weer 10 minuten voorbij....doe maar op het gemak mevrouw....tja...trager kan niet meer zeker... terwijl ik daar zo zit ververst de verpleegster mijn bed en zorgt dat alles klaar staat om terug te kunnen gaan naar mijn bed...zal het lukken mevrouw...ja ja... probeer ik overtuigend te zeggen...de verpleegster helpt me recht... die broek terug aan..ik steun op mijn stok....en voorovergebogen ga ik met een slakkengangetje terug naar mijn bed...crocs terug uit...en nu volle concentratie en aan pijnbeheersing doen door mijn lippen strak op elkaar te persen... ga ik voor de korte pijn of voor langzaam met gecontroleerde pijn?... ik ga voor de gecontroleerde pijn... oef ...we liggen weer in bed!... 30 min... om gewoon naar het toilet te gaan!... 
En nu weer  ontspannen en zoeken naar de houding die het minst pijn doet...ja ik heb ze gevonden!... ik zal het de V-houding noemen... Het rug einde van mijn bed omhoog, zodat ik half rechtop zit, benen opgetrokken,... zodat de spanning op mijn buik minimaal is, ...zo vormen mijn benen en romp een perfecte V... en nu zo stil mogelijk blijven liggen-zitten want elke beweging met mijn romp heeft een pijn scheut... dus niet niezen, hoesten, kuchen, draaien, zuchten,... zo stil mogelijk blijven liggen... en ja ik heb een extra pijnstiller gekregen!

Vandaag krijg ik verschillende mensen op bezoek... leuk... maar heel vermoeiend... bij momenten krijg ik het heel zwaar en begin ik te zweten, krijg ik het warm en koud en kan ik niet echt geconcentreerd meer luisteren naar hun verhalen... ik probeer zo goed mogelijk de draad van het gesprek te volgen... maar het lukt me soms echt niet...tussen de bezoeken in probeer ik wat te slapen om op kracht te komen... wie me een berichtje stuurt met de vraag of ze kunnen komen vraag ik beleefd of ze hun bezoekje nog even willen uitstellen... ik kan er nog niet echt tegen ondervind ik nu...

Dokter Vandervoordt komt langs om nog alles eens te controleren... alles ziet er goed uit...als er geen vocht meer bijkomt in drains dan mogen ze er morgenochtend uit!... en als de drains verwijderd zijn kan je in principe naar huis dit weekend als je dat wenst... ik weet niet wat ik moet zeggen want ik dacht dat ik zowiezo een week zou moeten blijven, dus tot na het weekend zeker!... dus zeg ik gewoon... "ok!"...

Ik heb nog niet helemaal mijn gedachten kunnen ordenen of dr Hellemans komt binnen in haar operatieschort..."hoe gaat het mevrouw Tanghe?"... "ik heb net heel goed nieuws voor jou gekregen en wou het je zo vlug mogelijk komen vertellen"... "het borstweefsel dat ik verwijderd heb is onderzocht en er zijn geen kankercellen meer gevonden... dus er volgt nu geen chemo of stralen meer!..."
Ik zucht van opluchting... en verbijt de pijnscheut in mijn buik... de tranen komen in mijn ogen... wat ben ik blij...eindelijk het einde in zicht?..." 't is een beetje veel om te slikken he de laatste tijd! zegt ze zacht terwijl ze me een bemoedigend schouderklopje geeft, maar we zijn op goeie weg!"...ik verteld haar dat ik, als de drains weg zijn, morgen naar huis zou mogen maar dat ik niet weet hoe dat zal gaan, ik kan nog niets zelfstandig!... "je hoeft nog niet naar huis zegt ze me... je gaat wanneer je er klaar voor bent!...ik ben enigzins opgelucht dat ik het tijdstip zelf kan kiezen... ik moet eerst mijn gedachten en gevoelens weer eens kunnen ordenen...

Ingrid de borstverpleester komt ook nog even langs voor een gesprekje, ik uit mijn twijfel om morgen al te vertrekken, want ik kan nog niet zelfstandig naar het toilet en thuis zal ik dat toch ook zelfstandig moeten kunnen!... Het gesprek met haar doet me deugd.. het helpt me om mijn gedachten te ordenen...

23.30 u Ik ben doodmoe... ik ben op.... maar ik kan niet slapen... ik heb pijn in mijn buik...ik vind geen houding meer waarin ik goed lig of zit... in mijn hoofd heerst er chaos en ik kom er maar niet uit... ik kom zenuwachtig van mezelf... de tranen lopen over mijn wangen en ik kan ze niet stoppen... ik voel me hulpeloos en toch wil ik geen hulp van buitenaf...
STOP... ik zet mezelf even stil voor ik mezelf zielig begin te vinden... NU is het tijd om op karakter over te schakelen en alles op orde te zetten!...
1... Wat wil ik eigenlijk?... 2... Wat wil ik niet?....3... Wat zal ik eraan doen?... dat is het begin van de orde in mijn hoofd...en mijn lichaam kan dan volgen...
1...Wat ik wil is terug zelfstandig zijn en mezelf kunnen behelpen... controle hebben over mijn lichaam en geest...
2... Wat wil ik niet... voorlopig wil ik niet meer bezoek dan ik aankan... ik wil eerst in volle rust tot een eerste herstel komen...dus met het weekend voor de deur hier in het ziekenhuis is dat praktisch onmogelijk...
3...Wat zal ik eraan doen?...eerst wil ik kijken hoe zelfstandig ik kan zijn in mijn situatie nu... als ik nu al zelfstandig naar het toilet zou kunnen dan zou dat een reden kunnen zijn om naar huis te gaan als morgen de drains weg zijn en daar in besloten kring het eerste herstel in te zetten...op mijn ritme...

Ik raap alle moed samen en begin mijn uitdaging... "zelfstandig naar het toilet!"
eerst proberen recht te zitten...ai, ai, ai,...heel pijnlijk... dan de benen draaien uit het bed... oei, oei, oei, oei.. dan voeten op de grond...voeten in de crocs....je rechtop hijsen...ssssssssssss.....en nu zorgen dat ik alles mee heb... de stok op wieltjes met serum en pijnstiller... de 2 drains die nog in mijn borst en in mijn buik zitten... op de stok leunend... strompel ik de 6 m naar het toilet... en nu die pyjama broek uit en neerzitten...oef... so far so good!..ik kijk naar het alarmknopje bij het toilet...zal het lukken om terug te keren naar bed of moet ik hier hulp in roepen?...ik bijt op mijn lippen...ik ben al halfweg...dan geef je toch niet op!....dus...ik hijs me terug recht aan de stok... die broek terug aan met één hand...ik draai me traagjes om om te spoelen...ai ai ai...ik steun op mijn stok....en voorovergebogen ga ik met een slakkengangetje terug naar mijn bed...crocs terug uit...en nu volle concentratie voor de landing...ga ik voor de zetel of voor het bed?... ik ga voor de zetel ...en voor de gecontroleerde pijn... oef ...we zitten neer!... 40 min... maar het is me gelukt!!!... dus als ik het hier kan kan ik dat ook thuis!...
De chaos in mijn hoofd is verdwenen... mijn besluit staat vast!...als de drains eruit zijn ga ik morgen naar huis!...
Ik trek een laken van mijn bed en leg het op mij... met mijn benen opgetrokken in de zetel val ik eindelijk in slaap!...

Zaterdag 11 oktober:

07.00 u Ik schiet wakker van de deur die open gaat..."We komen voor de verzorging Mevrouw!"...

Ik ben blij dat ze er zo vroeg zijn... Mogen die laatste drains nu weg?... oei dat zullen we eerst moeten bekijken en navragen hoor Mevrouw!... De verpleegster kijkt de potjes na en ziet dat er bijna niets meer bijgekomen is sinds gisteren... Ik zal het toch nog eerst even vragen of ik ze al mag verwijderen... en weg was ze! De andere verpleegster helpt me in bed om de wondverzorging te kunnen uitvoeren... Ik verbijt de pijn en hou me zo sterk mogelijk... De wonden zien er goed uit, zegt de verpleegster om de stilte te doorbreken... ik heb nog nooit gevonden dat een wonde er "goed" uit ziet!... maar ja... ik mompel dan maar binnenmonds... "ja hé!"... dat kan mijn vertrek alleen maar ten goede komen denk ik dan....
De andere verpleegster komt terug..."We mogen de drains verwijderen!"... OK!...goed zo!... 
Ik verbijt de pijn... het voelt alsof ze een darm van 1 m uit mijn buik moeten trekken... maar goed... hij moet er zowiezo uit... dus nog even te gaan!... fff... is één eruit! ...Even op adem komen... en dan weer op mijn tanden bijten....ik hou mijn adem in en hou even mijn ogen dicht... ik wacht tot ze de 2 drain eruit zullen hallen.... maar het blijft duren... ik doe mijn ogen weer open... en de drain is er al uit!... ik zucht... lichtjes... want anders krijg ik weer pijn... deze heb ik dus niet gevoeld..."deze kwam heel goed mee", zei de verpleegster die mijn verwarring zag... Ik ben nu verlost van alle potjes.... nu mag ook de serum en de pijnstillers verwijderd worden uit mijn arm... wat een bevrijding... geen draadjes en zakjes meer!...
Ik word nog even verfrist en opgeknapt en dan helpen ze mijn kamer pyjama aantrekken ... en daarna vraag ik of ik dan straks al naar huis mag... oei ...zegt de verpleegster... dat weet ik niet hoor... ik zal dat even moeten vragen... en weer is ze weg naar de gang... de andere verpleegster kuist alle wondmateriaal op en helpt me dan weer in de zetel...
De verpleegster komt terug met een ontslagbrief van de dokter...ik mag naar huis!... zodra het me past!... ik voel me op slag veel beter... 
Ik neem de gsm en bel mijn man op... "Ik mag naar huis!... IK mag naar HUIS!!!"... "Kom je me halen?"...het bleef even stil aan de andere kant..."Nu al?... ik dacht dat je veel langer zou moeten blijven?..." "Ja... ik heb net mijn ontslagbrief gekregen en mag verder thuis herstellen!"... "Ok... ik kom eraan!"

Ik ben heel blij en terwijl ik wacht neem mijn ipad en typ volgend berichtje:

Alle drains zijn verwijderd.... De laatste wondverzorging is gebeurd... Als ik wil mag ik naar huis!... Waar kan men beter herstellen dan thuis? Mijn man is al op weg om me op te halen! 
Gelieve een bezoekje nog even uit te stellen tot ik wat meer mobiel ben.. Nu moet ik vooral heel veel rusten... Nogmaals bedankt voor jullie massale steun! Gtjs mieke

Jean-Pierre komt eraan en steekt al mijn gerief in de trolley... hij kijkt me aan en kan blijkbaar nog niet geloven dat ik nu al naar huis mag... maar met de glimlach op mijn gezicht overtuig ik hem dat dat de beste optie is... Hij helpt me rechtop en ik strompel voorovergebogen de kamer uit... naar de lift!... naar de auto!...naar HUIS!
Thuis gekomen ga ik in de relax zitten met mijn benen hoog opgetrokken om de spanning op mijn buik te verminderen... en een dekentje om me warm te houden... ik ben moe... uitgeput ...maar heel tevreden...ik ben weer thuis... bij mijn man... mijn kinderen... mijn THUIS!... het herstel kan beginnen!

Zondag 12 oktober:

Ik heb heel slecht geslapen vannacht... ik kon niet liggen in de zetel... ook niet met vele kussens onder mijn benen en mijn hoofd... de spanning op mijn buik was veel te groot...

Dan maar terug in de relax met mijn benen opgetrokken en dan zo plat mogelijke stand nemen... dat lukt me net... ik heb heel veel pijn in mijn buik.... ook al heb ik net voor het slapen gaan nog een dafalgan forte genomen... Ik vind mijn draai niet echt en weet niet goed hoe ik moet liggen, zitten om zo weinig mogelijk pijn te hebben...pfff...
Maar één ding is zeker... het kan vanaf nu alleen maar beter gaan!... en daar hou ik me aan recht!

13 tot 19 oktober:

Een week na de operatie... Mijn opkikkertje is weer op de goede weg... Hij kruipt langzaam maar zeker omhoog!... Hij heeft nog een lange weg te gaan... Maar stap voor stap komt hij er wel!...
En wat hebben we geleerd deze week?
* voor elke beweging van het lichaam heb je je buikspieren nodig!
* er zijn duizend manieren om te liggen en te zitten... Slechts 2 houdingen zijn zogoed als pijnloos...
* niezen kan je onderdrukken door je tong tegen je gehemelte te drukken... En de hik kan je doen stoppen door een beetje pindakaas te eten... Bedankt Pieterjan Cottignies om de tips voor mij op te zoeken... heeft me al veel pijn bespaart.
* een lachfilm neem je best op en kijk dan later als de buik meer hersteld is...
* het is heel belangrijk dat je met goeie zorgen omringd bent... Want al wil je het niet altijd toegeven, na de operatie kan je infeite niks! Bedankt Jean-Pierre Cottignies omdat je er steeds bent en al mijn taken overneemt en Ewoud Cottignies bedankt voor alle kleine attenties... Een gepelde mandarijn op een bordje, 's morgens een verse fles water, een dikke knuffel als je ziet dat het wat moeilijker gaat. Bedankt Griet Tanghe voor het verzorgen van mijn wonden en alles wat medisch is in de gaten te houden...en dan nog bedankt al de vele vrienden die aan me denken en me een duwtje in de rug geven... Een kaartje, een woordje, een berichtje, een bloempje, een kaarsje... Merci allemaal!...

Groetjes,

Mieke Tanghe

23 oktober 2014

Vandaag heeft mijn zoon Ewoud Cottignies een lesvrije dag en hij zal heel goed voor me zorgen beloofde hij aan zijn papa....Vanmorgen heeft hij verse sinterklaaskoeken gehaald naar de bakker en deze middag 'frietjes van de frituur' klaargemaakt.... 'T is zo'n schatje hè... Bedankt Ewoud!

26 oktober 2014

Eerste controle met glans doorstaan... Alles verloopt volgens de boekjes... Traag maar goed!De oppervlakkige draadjes zijn verwijderd en de andere draadjes zullen vanzelf verdwijnen!De pijn is gelukkig al een stuk minder en ik ben al een klein beetje mobiel... Al willen mijn buik- en rugspieren nog niet echt van mobiliteit weten... Nog een beetje geduld zeker?... Het heeft zijn tijd nodig!

27 tot 31 oktober: herfstvakantie

29 oktober 2014

Bedankt voor de vele berichtjes, smsjes, kaartjes, telefoontjes, xxxjes,... Voor mijn verjaardag! Ik heb ervan genoten!....En wees maar gerust hier thuis ben ik ook de hele dag in de watten gelegd .....Bedankt allemaal!

November 2014

November 2014

Velen vragen me hoe het nu met mijn opkikkertje is!... Wel het gaat goed!... Langzaam maar zeker klim ik naar de top...en ik heb veel supporters die me naar de top begeleiden...bedankt allemaal...zo kom ik er zeker!... Ik heb zelfs mijn geluks-opkikkertje bij me! ....
Groetjes 

21 november 2014

Proficiat Ewoud Cottignies met je 13 de verjaardag! 
Geniet van je dag....xxx mama 

24 november 2014

Vandaag 1 km gefietst op hometrainer!.... En dan 1 uur uitgerust!.... 
Strakke planning he! ... Maar we zijn weer vertrokken!... 
Kan dan alleen maar beter gaan.... 

December 2014

Yes... 
Doel voor het einde van het jaar bereikt! 
5 km gefietst op hometrainer in 15 min!

Op naar het volgende doel: 
10 km fietsen tegen Pasen??
In welke tijd zou dat moeten kunnen?...
En wandelen en lopen weer opbouwen?...

Student Ewoud heeft zijn examens met glans doorstaan en kan nu genieten van een welverdiende vakantie.
Student PJ is volop aan het blokken voor zijn examens in januari....
Dus zullen we nog een maandje gezonde tussendoortjes versieren hier ten huize!...

 — gemotiveerd

Een gelukkig en gezond Nieuwjaar allemaal....
Op naar een positief 2015... Xxx

Bedankt voor de vele reacties die ik weer kon ontvangen na mijn laatste blog bericht ... dat doet me deugd... 
Dus laat na het lezen van deze brief gerust een reactie na.... dat kan onderaan dit bericht door op "opmerkingen:" te klikken en je reactie in te typen... of stuur me een mailtje!

Groetjes en tot later!

Mieke Tanghe

mieke.tanghe69@gmail.com