2012 november :Mijn verhaal: "Hoe het allemaal begon..."

Beste,

Ik ben vrijdagavond 9 november2012 naar de huisarts geweest omdat ik pijn had in mijn oksel, een klier die ontstoken was dacht ik en mijn huisarts wou er meer over weten  en heeft me dezelfde avond nog naar het ziekenhuis gestuurd voor een echo. Daar hebben ze gezien dat het een redelijk grote "ontsteking" was in mijn okselholte (grote van een ping-pong bal) maar toen de dokter verder keek naar mijn borst heeft ze een andere vlek waargenomen waar ze meer mee inzat.

Ik moest dan maandag terug gaan naar het ziekenhuis voor een mammografie en een punctie.

Woensdag mocht ik dan bellen voor het resultaat van de punctie.

Het resultaat was niet echt positief. Het zijn “kwade cellen” die ze gevonden hebben, zei de gynaecologe aan de telefoon.

Donderdag moest ik terug naar het ziekenhuis voor een gesprek en verdere controle en onderzoeken.  Mijn zus Griet gaat mee! Oef… ‘k ben blij… nu kan zij helpen luisteren, want ik denk dat ik niet zoveel zal horen van wat ze daar allemaal zullen zeggen. We kregen een uitleg van wat er nu allemaal zal gebeuren en wat er me te doen staat. Er komt een borstverpleegkundige bij die ons begeleid en verder te woord staat. Ze onderzoeken mijn longen, lever, botten ... om te zien of er uitzaaiingen zijn. 's avonds krijg ik dan een telefoontje dat er gelukkig geen uitzaaiingen zijn en dat ik volgende week vrijdag kon geopereerd worden.

Vrijdag nog even langs bij de huisarts om een cardiogram en een medische geschiedenis in te vullen. Ik ben haar dankbaar omdat ze me doorstuurde naar de echo, zodat alles heel vroeg ontdekt is en de kans op genezen dus heel groot.

Dit weekend vlug nog een klein feestje voor Ewoud, woensdag 21 november komt hij 11 jaar! Normaal zouden we het vieren volgend weekend maar dan zal ik in het ziekenhuis zijn, dus nu nog eens alle aandacht naar hem… nu hij een elfje wordt! Het feestje is klein, maar fijn! Hij geniet! …. Dat is voldoende voor mij!

Vrijdag 23 november, de operatie… we gaan naar het ziekenhuis… even aanmelden… naar een kamer… nu begin ik nerveus te worden… nu krijg ik vragen door mijn hoofd…wat als…? Ik ben bang…. Ben nog nooit verdoofd geworden… Het wordt me even te veel…  ik moet huilen… gelukkig is Jean-Pierre bij mij en kan ik uithuilen op zijn schouder. Het doet me goed dat hij bij me is….

15.30u Ik wordt naar de operatiekamer gebracht, de borstverpleegkundige gaat mee, ik ben daar heel blij mee… het geeft me enigszins rust, al is rust een groot woord. Mevrouw Tanghe? …Ja….Even een prikje…. Een bloeddrukmeter…welke kant is het mevrouw? Ik kijk ,wellicht verschrikt, naar de borstverpleegkundige… “dat is gewoon voor ze zekerheid ze weten het wel hoor”, stelt ze me gerust. Pleisters op mijn rug en borst voor de hartslag, … even een maskertje aan, oei er staat ook nog iemand achter mij… even kijken… blijf maar rustig liggen Mevrouw, …kom je al wat draaierig?... Ik denk dat ik nog “nee” zei…

Ik kom wakker… oef ik ben er weer!... draai mijn hoofd… wat ben ik misselijk! Ik moet overgeven!... even later mag ik met mijn spuugbakje terug naar de kamer! Jean-Pierre is er samen met de kids en Moeke… hey… ‘k ben blij om ze terug te zien….even rondkijken… ik ben nog misselijk!

Het is een borstsparende operatie geworden + mijn lymfeklieren uit mijn oksel zijn weggenomen.

Maandag 26 november Ik mag terug naar huis…!

Nu ik terug thuis ben, moet ik eerst rusten en herstellen. Vervolgens zullen ze de deeltjes die verwijderd zijn verder onderzoeken en adh daarvan dan een verder verloop van de behandeling aanpassen.

Tegenwoordig is “borstkanker” ook geen onbekende ziekte meer, dus heb ik wel vertrouwen in de medische wereld.

Op 6 december mag ik terug op controle naar het ziekenhuis en dan zal ik ook weten welke nabehandeling ik zal krijgen. Dus dat wordt zeker weer een volgende stap! Nu maar hopen dat ik een mooi cadeau krijg van de Sint!

Dus nog vlug een briefje naar de Sint wat ik wil voor 6 december ;-) Ik heb nog even tijd…

Dag Sint,
is er in een hoekje van jouw zak
nog wat plaats dit jaar
voor klein geluk?
Het mijne is weer stuk.
Het hoeft niet luxueus,
het moet niet groot,
ik hoef geen uitgebreide keus.
Gewoon wat klein geluk,
lieve Sint,
...

als je nog wat vindt,
wie weet,
in een restje Spaanse zuidenwind?

Dan ga ik weer geloven
dat alles kan,

ja, zelfs sneeuwwit,
dat geluk bestaat
en soms in kleine hoekjes zit...

Mooi he, een heel toepasselijke brief van Geert De Kockere

Donderdag 29 november

We zitten aan het ontbijt en plots zegt Ewoud:" Mama, heb jij nu kanker?" hij hoopte wellicht dat ik zou zeggen "nee" maar ik moest wel "ja" zeggen.  Ik heb hem wel proberen uit te leggen dat het met de operatie en de behandeling erna wel weer goed zal komen. Maar hoe dringt zoiets door tot een kind van 11?

en wanneer komt het echte besef?? Nee het is niet dezelfde kanker als van Opa!... al klinkt de naam hetzelfde!... ik zal genezen…. Ik ga niet dood!

Ik probeer om alles zo goed en eerlijk mogelijk uit te leggen aan mijn 2 zonen. Ze verstaan veel, heel veel ….. maar hoeveel kunnen ze dragen? Pieterjan knikt en slikt, ik krijg van alle 3 een dikke knuffel …

Ze zijn alle 3 naar school … mijn mannen! Wat heb ik een geluk met hen!

Maar even is het me teveel … ik leg me in de zetel (die mijn moeke met zachte dekens en kussens heeft voorzien) … ik huil en val uiteindelijk in slaap! Het grote woord “Kanker” is besproken…. We zijn weer een stap vooruit!

Ik slaap, ik rust, ik lees, …. Maar vooral… ik wacht op wat komen zal! Pas dan kan ik weer vooruit denken en kan ik (hopelijk) weer plannen en uitkijken naar wat komen zal.

Nu is het (net als vroeger) afwachten wat de sint me brengt op 6 december.

Groetjes en tot  later,

Mieke Tanghe