Beste,
Ik ga ervoor…met zoveel steun MOET het gewoon lukken!
De bocht in de weg is niet het einde
van de weg, tenzij je nalaat die bocht te nemen.(SM)
7.45u Ik ben al vroeg in het ziekenhuis – nuchter- want dat moet bij een verdoving. Ik ga ervan uit dat alles vlot zal verlopen en ik tegen de middag terug thuis zal zijn. Maar niets is minder waar! L Ik zal onder volledige verdoving moeten ipv plaatselijke en ik moet blijven tot 17u ipv tegen de middag naar huis. … ok dan… gelukkig heb ik niets gepland voor deze namiddag!
Tegen de middag was ik terug op mijn kamer en kwam alles wat wakker, het “vreemde lichaam” zit juist boven mijn borst op mijn schouder, alles trekt wat tegen…. Maar wat heb ik in mijn hals? Ik wist niet dat ik daar ook een snede zou hebben voor deze port-o-cath! Blijkbaar loopt het buisje via mijn hals!
Woensdag 9 januari 2013: “mijn eerste chemo” J
9.20u Aanmelden aan de balie van het ziekenhuis, lift nemen naar -1, oranje lijn volgen tot aan de lift en dan naar +1 en dan aanmelden op de dagkliniek, zal het lukken mevrouw? …euh… ik denk het wel ….euh … Hier je papieren Mevrouw om af te geven in de dagkliniek…. Succes! …J… dank u!.... en we zijn vertrokken!...
Dag Mevrouw, ik breng u naar jou kamer, ….
Ik kom zo om bloed af te nemen… zit er een naald in je port-o-cath?.... Naald?... dat weet ik niet… er zit nog een pleister over! … de verpleegster kijkt…en zegt oei!... (ik weet nu al dat het meestal niet goed is als een verpleegster “oei” zegt en ik kijk een antwoord vragend naar mijn zus Griet, die ook verpleegster is!... ze ontwijkt me een beetje… dat is ook “oei”!)
De verpleegster komt terug, met de naald! En nog een doos vol andere spullen. Mevrouw ’t zal een beetje pijn doen als ik moet “stekken” in die verse wond, daarom steken ze er meestal bij de operatie zelf al een naald in! …aja… vandaar, denk ik nog in de veronderstelling dat het nog wel mee zal vallen… en daar gaan we………………….ik kan je nu al zeggen dat dat het meest pijnlijke was van de hele dag. Enkele seconden, maar heel pijnlijk! … maar daar is mijn bloed al….. hoera!
Mijn bloed wordt onderzocht…. Eventjes geduld…… en goedgekeurd!
De 1ste chemokuur kan starten!
Eerst nog enkele pilletjes innemen tegen misselijkheid en…. (allerlei nevenverschijnselen) Eerst eentje alleen,…. direct doorslikken,… binnen 10 min… 2 pilletjes: eentje met water en eentje laten smelten in je mond! En nu een half uurtje wachten en dan bellen … (bellen? Niet bellen…. We gaan die mensen toch niet opjagen zeker?.... na 3 kwartier… ja,.. we gaan toch bellen….)
Dan worden de infusen één voor één aangesloten om via mijn “poort” de aanval te starten… er liggen 3 “zakjes” klaar! Ready go…. Ik voel de koude vloeistof via mijn hals naar binnen gaan… geen pijn… wel een raar gevoel…
·
30 min CYCLOPHOSFAMIDE = is doorschijnend (de verkenners… denk
ik!)
·
15 min FLUORO-VRACIL = is doorschijnend (de back-up….. denk ik!)
·
30 min EPIRUBICINE = knal rood (dat MOETEN de aanvallers zijn…Denk
ik… ik zie het zo voor me… in mijn lichaam… de “rode duivels” trekken ten
aanval… alles moet eraan geloven… de strijd breek uit….)
Tussen elk “zakje” wordt er nog eens 10 min gespoeld! …en zo gaat de tijd voorbij! …tik-tak…
Gelukkig is mijn zus mee, zodat de tijd wat vlug voorbij gaat en het heeft een goed gevoel als er een verpleegster mee is die ziet wat er allemaal gebeurd, dan moet ik niet bezig zijn met …. “Wat gebeurd er hier allemaal en is dat wel juist!”…
Zo, we hebben “gebeld” om de laatste “zak” aan te sluiten, de verpleegster komt binnen en vraagt of ik een ijsje moet hebben?... “een ijsje?” …”Vanille?” vraag ik… (is dat zoiets van “je hebt dat goed gedaan!” nu verdien je je verrassing! J.)
Mijn zus begint te lachen…zij weet blijkbaar van meer…” ja” zegt de verpleegster “als je dat wil!” Ze komt terug met een “vanille ijsje” en een “glas vol ijsblokjes”, Ik kijk mijn zus weer aan, “van wat moet ik met ijsblokjes?” Ze lacht en zegt dat ik gedurende die laatste “zak” mijn mond steeds ijskoud moet houden om geen problemen te hebben met mijn mondslijmvlies. … aja… ’t was geen “troostprijs” omdat het de laatste zak was! … we lachen en daarna moet ik 30 min…. ja… 30 min ijs in mijn mond houden…. En … ZWIJGEN! …Tja…
De “laatste zak” is leeg… mijn ijs is op… Bellen!….
Nog even 10 min naspoelen en dan mag de naald er weer uit! … ik hou mijn adem in… maar het valt mee… nu de wonden nog eens verzorgen en ik ben zo goed als nieuw… denk ik…
15.30u Mijn zus rijd me naar huis, … in de auto krijg ik al bonzende hoofdpijn… dat beloofd…
17.00u Ik ben doodmoe, heb hevige hoofdpijn, heb pijn aan “die poort” in mijn schouder, pijn in mijn “neksnede”… ik neem een dafalgan en de pilletjes van het ziekenhuis en ga slapen…
Donderdag 10 januari 2013: “the day after” J à L
6.00u “Ik voel me goed” J
Ik neem mijn pilletjes in: ééntje een half uur voor eten, eentje met eten! (Griet heeft alles keurig op een blaadje geschreven wanneer ik wat moet nemen J, …voor moest ik het niet meer goed weten wat ze gezegd hebben…. Lief hé!)
12.00u “Ik voel me goed” J
Ik neem weer mijn pilletjes (mijn blaadje ..check)
15.00u “Ik voel me goed” J
Ik neem een Dafalgan 1 g om straks een spuitje te krijgen (staat op mijn blad, check), … de telefoon gaat,… Griet… ze komt om het spuitje te geven…ik vraag haar nog: “is dat echt nodig om een pijnstiller te nemen?”…”Neem het maar!” zegt ze… ik weet genoeg…
15.30u Griet komt om een spuitje te geven om mijn witte bloedcellen extra aan te maken. Hoe voel je je?... goed … geen probleem tot nu toe valt het mee…. J
17.00u Ik neem mijn pilletjes… en neem nog een dafalgan mee naar boven om te gaan slapen…. Voor het geval het nodig zou zijn…(op aanraden van….)
20.00u Ik kan niet slapen ik heb overal pijn in mijn “botten”, in mijn schedel, in mijn borstbeen, in mijn onderrug, mijn bekken,… ik neem “de meegebrachte dafalgan” … dank u Griet! Ik voel mijn oogkasten zitten, …klaar en duidelijk… ik voel mijn kaakbeenderen… ik voel elke tand zitten…ik voel mijn achterhoofd… het is een pijn…nee ik heb dat nog nooit gevoeld… het is een priemende pijn, met pijn scheuten,…
23.00u Ik sta op… en loop wat rond… ik ga naar beneden…ik zit wat in de zetel… loop weer rond,… zit wat op een stoel,… loop wat rond… leg me in de zetel… ik ben doodmoe en de pijn gaat niet echt weg… ik besluit om wat te fietsen op mijn hometrainer…de pijn is wat minder… maar toch het gevoel blijft…
24.00u 4 uur voorbij… oef… ik neem nog een dafalgan… ik loop wat rond… slaap wat in de relax… leg me in de zetel… loop weer rond… zit op een stoel, knieën opgetrokken… pijnscheut in mijn onderrug…leg me in de zetel met mijn armen rond mijn hoofd… pijn over heel mijn hoofd….
01.00u…nog wat fietsen…nog wat hangen…nog wat…
02.00u…eventjes in slaap gevallen in de zetel...daarna wat rondjes door het huis..
03.00u….suf! … moe!... pijn!...
04.00u 4 uur voorbij…nog een dafalgan? Of heb ik er al teveel?.... ik loop rond… wat duurt een nacht toch lang… nog 2 uur en dan staan ze op…. Nog 2uur en ik kan ne keer “zagen” over mijn pijn! J
Vrijdag 11 januari 2013 L
06.00u “Ik voel me niet goed!” L
Goeie morgen! Gaat het een beetje? Vraag Jean-Pierre
NEE! Het gaat niet… ik heb niet geslapen en heb overal pijn!
Ik neem mijn pilletjes in: ééntje een half uur voor eten, eentje met eten! Maar ik heb geen honger… toch een halve van een halve boterham naar binnen… mijn mond is droog… ik drink water… het smaakt vies…metaalachtig…
Ik doe er wat citroen bij, … dank voor de tip Ilse! … dat is beter…(al drink ik dat anders niet graag citroenwater) ik heb pijn bij het slikken…
Nu beginnen mijn spieren ook pijn te doen… vooral mijn nekspieren en beenspieren,… mijn linker been…
08.00u iedereen is weg naar school! Ik ben moe…. Doodmoe… maar ik kan niet slapen… Ik lig wat te woelen in de zetel…ik moet op mijn rug blijven liggen want op mijn zij heb ik dan ook nog eens pijn aan die “poort” en in mijn “neksnee”, mijn andere zij gaat ook niet want daar was de operatie van mijn okselklieren.
09.00u Ik moet toch in slaap gesukkeld zijn… oef…
12.00u terug mijn pilletjes… ik neem er nog een pijnstiller bij… ik heb in een paar dagen al meer pijnstillers genomen dan in mijn hele leven… denk ik….
Ik dool wat rond… ik ben precies nergens goed…
16.15u Ewoud komt thuis… wat afleiding… hij is super bezorgd en wrijft over mijn rug en over mijn benen…
19.00u Ik voel me niet goed L ik probeer toch om te gaan slapen!
Ik loop weer de halve nacht rond…. Zucht… het verhaal herhaald zich… zetel, relax, fiets,….
Zaterdag 12 januari 2013 L
07.00u iedereen slaapt nog! Ik blijf beneden rond lopen om ze niet wakker te maken op hun vrije dag! Ik ben doodmoe…. Maar kan niet slapen….
Ik heb hoofdpijn en spierpijn…. Maar het ergste, de “bot-pijn”, is weg! Oef…
Ik neem mijn pillekes…. En zet de ontbijttafel …Ik kan wat eten… gelukkig… een boterham met choco blijft smaken….
12.00u Ik ben loom en blijf de rest van de dag in de zetel hangen…er hangt mist in mijn hoofd… niets van wat er gezegd wordt dringt echt tot me door…
Zondag 13 januari 2013 L
07.00u iedereen slaapt nog…ik heb hoofdpijn, spierpijn in mijn rug en mijn nek, ik heb pijn aan mijn linker oor… ik loop weer rond in huis van de zetel naar de stoel, naar de relax…. naar de fiets… naar de zetel…Waar ik uiteindelijk weer in slaap val!
Ik blijf de rest van de dag hangerig, loom en in de mist!
Gelukkig werken de pijnstillers nu wel!
Maandag 14 januari 2013 J
06.00u Ik heb bijna een normale nacht gehad… niet te veel wakker gekomen en in bed kunnen blijven liggen.
Ik heb veel minder pijn! … gelukkig… is het over????
Ik neem mijn pilletjes om niet misselijk te worden…. Want dat hoef ik er nu toch echt niet bij….
12.00u Ik probeer wat te eten van de restjes van het weekend… het smaakt!... gelukkig!... de pijn blijft beperkt in mijn linker been en de “poort” in mijn schouder… de mist is uit mijn hoofd! Oef… ik ben weer een ander mens!...
13.00u Ik blijf wat in de zetel hangen want ik ben moe…. Ik moet, denk ik , een hele boel slaap inhalen… even wat proberen te lezen… en dan moet ik in slaap gevallen zijn…
16.15u Ik schiet wakker door de bel!.... Ewoud is terug thuis van school… bedankt Nancy voor het vervoer elke keer!
Hoe was je dag mama?... vandaag viel het mee! J … wat lief hé!
Dinsdag 15 januari 2013 J
06.00u Ik voel me goed! Nog moe … maar goed! Er is bijna een week voorbij… zou de slechte week hier eindigen?... ik hoop het…
Ik neem geen pilletjes meer vandaag!... dat voelt goed!...
09.00u Ik voel me misselijk…. Mijn maag draait en keert, ik moet kokhalsen…. Wat zal ik doen… toch een pilletje nemen? Of afwachten en kijken hoe misselijk ik wordt?.... normaal zou ik dat doen…. Maar nu niet…
Ik beslis om toch het pilletje te nemen…. Een half uur later is de misselijkheid weg…. Ik voel me weer goed! …. Oef….
Woensdag 16 januari 2013 J
06.30u Ik blijf de pilletjes voor misselijkheid nemen, maar 1tje ipv 3… alleen ’s morgens… het lukt… ik ben niet misselijk…
18.00u Mijn benen voelen raar aan… loom, zwaar, … maar niet echt pijn, af en toe voel ik een “steek” in mijn borstbeen… kort… maar heftig… het “pakt” precies mijn adem… ik voel ook mijn tanden… ze zijn precies erg gevoelig…
Ik ga maar vroeg slapen… dan is het morgen misschien weer over…
Donderdag 17 januari 2013 L
02.00u Ik sta op om een dafalgan te nemen… de pijn in mijn borstbeen en in mijn benen wordt erger… ik kan niet meer slapen…ik blijf beneden… even fietsen, misschien gaat het dan beter… Ik krijg hoofdpijn… even in de zetel… ik kan geen houding aannemen om de pijn in mijn benen en borstbeen te verzachten…zucht… dan maar de uren aftellen…
06.00u Oef.. ik mag nog een pijnstiller nemen… en mijn pilletje tegen misselijkheid… ik zet de ontbijttafel…hoor wat bewegingen boven… ze worden wakker… de dag kan beginnen…
Ik neem elke 4 uur een pijnstiller… de pijn verminderd… maar het gevoel blijft… ik probeer om in beweging te blijven… dat doet minder pijn dan als ik rust… en stiekem hoop ik dat mijn conditie er ook mee verbeterd dan is het toch ergens goed voor…. Ik kijk uit over de tuin… naar de vijver… de vogeltjes…en het brengt een zekere rust die me de pijn een beetje doet vergeten.
18.00u De pijn is een stuk minder… ik neem geen pijnstiller meer… even kijken hoe het nu gaat….
Vrijdag 18 januari 2013 J
06.00u Ik voel me goed! De pijn is te dragen… mijn benen zijn nog loom en zwaar en heel af en toe heb ik nog een steek in mijn borstbeen… maar ik kan het dragen… Mijn mond is droog en voelt raar aan… water smaakt naar metaal, dus ik doe er Molkosan in… wat tot mijn verbazing niet slecht smaakt en mijn mond spoelt… (Ooo, wat zou mémé Tanghe dat graag gehoord hebben! ;-)
Ik neem enkel het pilletje voor misselijkheid.
21.00u De dokter komt langs om de draadjes uit de wonde van mijn port-o-cath te halen en ook uit mijn hals en om bloed te prikken (= vooral een controle op het aantal witte bloedcellen die nu in mijn bloed aanwezig zijn om zo mijn immuniteit te weten)
Witte bloedcellen in het bloed zorgen ervoor dat de ziekteverwekkers zoals virussen en bacteriën tegen gehouden worden of bestreden worden.
Zodra ziektekiemen in de bloedbaan of in weefsel binnendringen, komen de witte bloedcellen in actie: de soldaatjes binnenin je lichaam.
Witte bloedcellen vind je overal in het bloed, de milt en het lymfestelsel.
Hun taak is ziektekiemen te doden en op te ruimen én afweerstoffen te maken tegen ziekteverwekkers.
Dit tezamen vormt ons afweersysteem ofwel ons immuunsysteem.
Het afweersysteem zelf zit ingewikkeld in elkaar, maar het doel is eenvoudig:
de indringer herkennen, het afweermechanisme op gang brengen en de indringer aanvallen! Sommige witte bloedcellen zijn echte killers: ze zwerven door de weefsels en jagen op alle indringers die ze tegenkomen. Daarna omsingelen ze de ziekteverwekker, doden hem en eten hem op.
Kan je dat voorstellen? Wel dat
kun je best zien op volgend filmpje (geluid aan!): http://www.youtube.c+£om/watch?v=VAhM9OxZDkU (nu zal je de functie van de witte bloedcellen
nooit meer vergeten! ;-)
Zaterdag
19 januari 2013 J àL
9.00u Ik heb goed kunnen slapen al blijf ik nu en dan een
pijnscheut krijgen in mijn borstbeen en in mijn onderrug. Mijn linkerbeen
blijft zwaar en loom. Het is te dragen. Ik blijf in de zetel hangen want ik ben
moe, nu en dan kan ik een stukje lezen in mijn boek of en toe val ik in slaap.
20.00u de pijn wordt weer erger en frequenter, ik besluit om
een pijnstiller te nemen en te gaan slapen. De pijn straalt nu uit naar mijn
hele rug en borst. Ik weet niet meer hoe ik mijn been moet leggen om de pijn op
te vangen. Ik hoop om vlug in slaap te vallen en te blijven slapen tot
morgenvroeg!
24.00u de pijn gaat niet weg en van slapen komt niet veel in
huis. Ik sta op en neem weer een pijnstiller… zucht… waar zal ik weer beginnen?
…De fiets?…de zetel?… de relax?... daar gaan we weer…
Zondag 20
januari 2013 J
08.00u ik wordt wakker in de zetel… ik
voel geen pijn… toch nog even checken… valt mee… alleen mijn linker been is
loom – zwaar, maar niet echt pijn… “hoera”…” “ ’t is weer over” denk ik
voorzichtig… even genieten van deze zondag!
09.00u Ik dek de ontbijttafel en één
voor één komen ze naar beneden… het zal een leuke dag worden… ik kan weer mee
draaien…
Maandag
21 januari 2013 J
Ik voel me goed! Lichte pijn in mijn been, maar dat hindert me
niet.
Ik geniet van het mooie witte landschap in onze tuin nu
iedereen veilig aangekomen is. Ik kan er nu onbeperkt van genieten! Ik geniet
van de vogels in de sneeuw, van de poezen die kun weg zoeken op het verloren
pad! Alles ziet er anders uit in het witte laken. De zon die zich vertoont
heeft nog een extra glans. Ik geniet!... met zicht op een prachtig stukje
natuur…
Ik “kam” met mijn handen door mijn haar om de lichte jeuk weg
te nemen en tot mijn verbazing heb ik veel haar tussen mijn vingers … al vlug
besef ik dat de haaruitval begonnen is, maar dan wel zonder waarschuwing… geen
hoofdpijn zoals verschillende lotgenoten aangaven, geen teken… of toch… die
lichte jeuk? mmmm … of moet het nog komen? Ik besluit om af te wachten tot
morgen, om te zien hoe het verder gaat.
Ik wil verder genieten van deze dag!... zonder pijn…. met een
prachtig uitzicht… ik plaats mijn hometrainer voor het venster met zicht op de
tuin en fiets in gedachten door het prachtig winterlandschap… puur genieten…met
zachte zen-muziek op de achtergrond… een perfecte dag! J
Dinsdag 22
januari 2013 J
06.00u Ik sta op, maak koffie en dek de
tafel, iedereen is zich aan het klaarmaken om te vertrekken naar school. Even
blijf ik voor de spiegel staan… even kijken hoe het met mijn haar is…. Ik voel
geen pijn, alleen een lichte jeuk… Ik kam door mijn haar en moet onmiddellijk
vast stellen dat er wel heel veel haar in mijn kam zit! Mijn besluit staat
vast… vandaag ga ik naar de kapper!
08.00u Ik maak een afspraak en mag om
15.30u gaan om mijn haren te knippen en mijn pruik aan te passen. Ik probeer er
nu nog niet aan te denken hoe het straks zal zijn… maar verschillende verhalen
van lotgenoten spelen door mijn hoofd! Het grootste deel van de mensen die hun
haar verloren door chemo, vonden het haarverlies één van de moeilijkste
momenten. Ik heb er geen idee van hoe ik zal reageren als ik straks mijn haar
zie verdwijnen en mezelf zie met een “broskopje” in de spiegel… maar dat zijn
zorgen voor later… ik geniet van lezen in mijn boek (Het geheim van Montague,
santa Montefiore) en laat me volledig meeslepen door het verhaal.
15.30u Mijn broer Bert zet me af voor
de kapper! Nu zal het gebeuren! … maar
ik ben er wel gerust in… ik bedoel het is maar haar hé… en het komt na de kuur
terug. Nathalie haalt na een gesprekje haar tondeuse uit en begint achteraan
mijn haar af te scheren, ik zie mijn half lange haren op de grond vallen… het doet me…, vreemd genoeg, weinig! Ik blijf kijken
hoe meer en meer lokken verdwijnen en mijn ei-vormig hoofd meer vorm krijgt.
Hmmm… ik vind het niet mis, ik vind mijn bijna kale hoofd best wel mooi! Niet
dat ik er nu zo mee over straat zou lopen, maar toch het heeft iets! Ik ben er
best tevreden mee…. Nu is het moment gekomen om mijn pruik aan te passen en om
te leren hoe ik ze best aandoe en hoe ik alles verzorg. Ik vertrek tevreden
terug naar huis… met mijn pruik op! … het voelt nog wat onwennig….maar goed! J
Deze avond wordt mijn pruik én mijn hoofd bekeken, betast,
gekeurd …. En goed gevonden… Jean-Pierre vind dat ik op Sinéad O’Connor trek zo
met mijn broskopje! ;-) …. Niet mis hé! ….
Woensdag
23 januari 2013 J
We starten de 3de week! In theorie de week dat je
je goed voel!
… En… ik voel me goed! J Iets
meer vermoeid dan anders… maar goed! Ik neem deze laatste week ook niets meer
van medicatie wat ik al heel positief vind! Ik kan al wat licht huishoudelijk
werk doen, lezen, bezig zijn aan de computer… deze week valt mee, ik probeer
van alles te genieten! …
De balans valt dan toch nog mee als ik deze 3 weken overzie,
als ik alles bij elkaar neem dan kom ik uit op 1/3 slecht en 2/3 goed!... het
goede heeft de bovenhand! … daar genieten we van!
Zondag 27
januari 2013 J
Vandaag zou mijn vader 72 jaar geworden zijn! Ik denk de
laatst tijd veel aan hem! Twaalf jaar geleden is hij overleden aan … Kanker!
Botkanker!
Hij had minder “geluk” dan ik, toen ze het vaststelden was
alles al uitgezaaid… ze konden de rest van zijn leven alleen maar wat “aangenamer”
maken door de behandelingen, ze konden hem niet meer genezen! Hij kon nog 2
maand leven of ook nog 2 jaar…afhankelijk hoe de kanker zich verder zou
ontwikkelen. Ik kreeg slecht nieuws maar MET hoop…alles zou weer in orde komen,
ze zijn er vroeg bij. Hij kreeg slecht nieuws … ZONDER hoop,… wachten op de
finale slag….Respect… voor de manier waarop hij zijn lot droeg…
Een kort filmpje over mijn vader voor wie hem niet kende… een
herinnering voor wie hem wel kende… (gemaakt voor zijn 70ste
verjaardag in 2011)
Kanker
Alles was mooi
Te mooi
Om blijvend te kunnen zijn.
Toen kwam kanker
Eerst als een onbenullig ongemakje
Weggelachen
Daarna als twijfel
Knagen
Kort daarop de zekerheid
Vernietigen – vreten
En nu als bevestiging
Er is nog hoop
Wanhoop
Er is nog vertrouwen
Wantrouwen
Er is nog die ene zekerheid
Onzekerheid
We kunnen veel, heel veel
Uitstel
Tot gelatenheid groeit
En vlakbij – beelden van de toekomst
Wat je toekomt
Is niet veel meer
De rest ligt elders
’t zal mij een zorg zijn
- Nu! -
We zien wel.
Een wenende echtgenote
In de kamer hiernaast
Om mij rust te geven
Eeuwige rust te geven
In mijn eigen kamer
- Nu
! –
(uit Trillingen verzameld dichtwerk van Guido
Tanghe)
Woensdag
30 januari 2013 ga ik terug naar het ziekenhuis voor mijn 2de
chemokuur! Ik hoop dat alles mag verlopen volgens plan, dan kan ik verder
blijven aftellen, daarna nog 4 kuren…. Nog 4 maanden en het ergste is voorbij! J
Je hebt niet in de hand wat het leven
op je pad brengt, maar wel hoe je daarop reageert. (Santa Montefiore)
Hebben jullie vragen, stuur me dan gewoon een
berichtje dan kan ik antwoorden wanneer het me past.
Groetjes en tot later!
Mieke Tanghe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten